Kirkjuritið - 01.07.1935, Blaðsíða 82

330
Magnús Runólfsson:
Kirkjuritið.
livað rnentun og trú viðvíkur stórkostleg guðsgjöf. Það
mátti vænta stórtíðinda með framtíð lians, því að hann
var bardagamaður, sem dró merkið að hún og kunni vel
til vigs. Trú hans mótaði guðfræði hans, og þessvegna
var hún lifandi guðfræði, sem heimti menn til fylgis.
Það er því engin fjarstæða, þótt ég segi, að kirkjan átti
þar von á manni, sem rnarka mundi tímamót. En jafn-
framt þessari föstu og lífrænu guðfræði var starfsemi
hans og starfshyggni með afburðum. Hann starfaði nrik-
ið, svo ungur senr hann var, eii þó er það mest unr vert,
að starf hans var ákveðið og laust við alt reik; hann
vissi, lrvað lrann vildi, og eftir því fór hann. Alt þetta
gerði hanii að þeim manni, sem litið var upp til, þólt
ungur væri, og ótrúlega miklar vonir við tengdar.
Nú er hann lrorfinn. Hann lrafði legið rúmfastur
hvíldalítið í meir en heilt ár, frá því hann konr úr ut-
anför, senr hann hlaut háskólastyrk til. 12. júní i vor
andaðist liann á heimili sínu öruggur í trúnni á Jesúm
Ivrist, Guð sinn og Frelsara.
Fjallkonan tjaldaði fögrum voðum snemma í vor,
óvenju snemma. Gróðurinn lifnaði fyr á þessu ári, en
nokkru sinni áður á þessari öld. En svo konr lrret. Gróð-
urinn féll og fölnaði eins og á haustdag. Þetta var eins
og táknmynd um hinn unga, hráðþroska mann, sem var
svo snemma á ferli og — gekk svo skjótt til hvíldar.
Vér ungir menn, sem litum upp til Valgeirs sem leið-
toga, er Guð hafði sent oss, megunr nú muna versið, er
svo hljóðar: „Verið minnugir leiðtoga yðar, sem Guðs
orð lrafa til yðar talað; virðið fyrir yður, hvernig æfi
þeirra lauk, og líkið síðan eftir trú þeirra“ (Hebr. 13,7).
En þótt vonbrigðin og söknuðurinn hafi tekið sálir
vorar, þá er þó mestur harmur kveðinn að heimili lrans.
Móðir hans, senr hafði þegar áður horft á hak 3 mann-
vænlegunr sonum, átti þó innsta sætið í lijarta lians, al-
veg uppi við hásætið. Þau voru sem ein sál. Hjá henni
er því harmurinn sárastur. Látum það vera bæn vora