Kirkjuritið - 01.07.1935, Blaðsíða 54

302
Hinn almenni kirkjufundur.
KirkjuritiÖ.
ölclnum að verja tómstundum sinum sér og öðrum til blessun-
ar. Það vill safnaðavfrœfislan leitast viö aö gera. ÞaÖ skoðar hún
hlutverk sitt.
Eins og fyrirkomulag safnaðarfræðslunnar er frjálst, eins eru
fræðsiu-- eða námsefnin l>að einnig. Þó verður jáfnan að leggja
stund á kirkjusögu og biblhileg fræði (kristin fræði). Setjum svo,
að til safnaðarfræðslunnar yrði varið 2 stundum annanhvern
sunnudag á einhverjum stað. Fyrri stundina mætti þá nota tii
kirkjusögufræðslu og biblíuskýringa til skiflis, og ætti þá al-
menningur kost á að njóta. Síðari stundina hefðu lesflokkarnir,
ef til væru, til sinna umráða. Sérefni flokkanna gætu verið mörg,
t. d. tungumál, bókmentir, heilsufræði, skapgerðarfræði, sið-
fræði o. s. frv., cn þátttaka í hinni kirkjulegu fræðslu yrði að
skoðast sjálfsögð, hvað sem öðru liði. Sérefnunum er sjálfsagt
;tð haga eftir kringumstæðum, ef aldrei er mist hugsjónar á að-
altilganginum. En sé frá honum hvikað, þá er fræðslan elcki
lengur það, sem hún á að vera — ekki lengur safnaðarfrœösla.
En nú rís sennilega sú spurning í hug áheijrenda, hvort
fræðsla, eins og sú, er hér er Igst, sé eigi óþörf hér hjá oss, þar
sem fult er af allskonar skólum og kirkjum.
Spurningar i þessa átt eru eðlilegar og réttmætar. Vil ég því
leitast við að veita þeim andsvar í stuttu máli.
Það er bjargföst skoðun mín, að tímanleg og andieg velferð
þjóðarinnar sé undir þvi komin, að vort „gróandi þjóðlíf" nái
þroska á guösrikisbraut. Ég hika ekki að segja, að sú hugsjón
þurfi að sigra, hvað sem öðru iiður, og gagnsýra alt — þurfj
að koma af stað voldugri þjóðlífshreyfingu. Ég heyri að visii of.t
um annað talaö, en það breytir elcki máli. Þetta er jafnsatt fyr-
ir þvi, enda mun, þvi miður, ekki æfinlega mest um þaö talaö,
scm réltast er og mestu góðu má koma til vegar.
Að sk'ólar og kirkja þjóðarinnar vilji vinna að sigri þeirrar
hugsjónar, að hið gróandi, íslenzka þjóðlíf þroskist á guðsríkis-
braut — um það efast ég eigi, og þvi segi ég: Guði sé iof fyrir
skólana. Guði sé lof fyrir kirkjuna. Guði sé lof fyrir hina kristi-
iegu starfsemi meðal vor. En í fullu bróðerni má spyrja, þrátt
fyrir alt: Höfum vér nógu marga og nógu góða skóla? Er þeim
æskilega vel fyrir komið? Svarar arðurinn til fyrirhafnarinnar
o. s. frv. ? Að sínu leyti má einnig spyrja um hina kirkjulegu og
kristilegu starfsemi: Er hún nægilega lífræn, nægilega víðtælc,
nægilega áhrifarík? Er þar einskis að sakna? Er guðsorð boðað
hvarvetna:
ÍJti á hafi, uppi á heiðum,
inst i kór, á reginleiðum?