Kirkjuritið - 01.11.1935, Blaðsíða 16

Magnús Jónsson:
Kirkjuritið.

Þá lukust upp mín augu, herra kær,
hve ásýnd þín var náðarrík og skær.
Ó, hvílík sæla hresti’ og gladdi mig.
Ó, hvilik sæla, Guð, að finna þig!
Ó, herra, dvel nú það sem eftir er,
og aldrei framar lát mig týna þér,
þvi mér er betri kvöl við Jesú kross
en konungstign, ef misti’ eg þvílíkt hnoss.
Senn slokna öll mín litlu gleðiljós,
og líf mitt fjarar senn við dauðans ós,
og húmið stóra hylur mina brá:
Ó, herra Jesú, vertu hjá mér þá!
IJað verða sennilega um fimtíu sálmar, frumsamdir
og' þýddir af Matthíasi, sem munu lifa áfram í sálmabók
íslendinga. En þó að sálmarnir séu ekki fleiri en þetta,
liefir hann með þeim trygt sér ævarandi lof og þakklæti
allra þeirra, sem færa vilja Guði lof og þíða hjarta sitt
með sálmaflutningi. Að vísu er vandi að spá eða gera
samanburð á því, sem löngu er gagnskoðað og liinu,
sem er nýtt, en það er ekki hægt að verjast þeirri hugs-
un, að Matthías hafi sezt í öndvegið við lilið Hallgríms
Péturssonar, það öndvegi, sem gnæfa mun löngu eflir
að allar þúfur, og jafnvel mikil fell, eru horfin undir
sjónhringinn. Og er ekki stórkostlegt að virða fyrir sér
ættarmótið milli þessara tveggja manna: Rétttrúnaðar-
klerksins á 17. öld. sem ekki þekti neilt hringl i trúmál-
um, og leitandans friðlausa um aldamótin 19 hundruð,
sem svalg í sig hvert „kerfið“ eftir annað, og vissi naum-
ast hvað hann átti að velja. Nú syngja báðir svo, að eng-
um detlur í hug að spyrja um stefnur eða skoðanir,
syngja báðir um hið eina nauðsynlega.
Eg veit minn Ijúfur lifir
lausnarinn himnum á
segir Hallgrímur. Og Matthías segir: