Kirkjuritið - 01.11.1935, Side 19

KirkjuritiS.
Matthías Jochumsson.
379
hljóm trúarstrengsins, fimbulbassans, sem leikur sjálft
tema sönglagsins. Öll tilveran er „heilög Gnðs ritning“,
„skráð himnesku gullletri“, og „deyjandi guðs-sonar
náð“ er síðasta orðið. Hvað kemur það þá málinu við,
þó að Mattbías hallaðist að kenningum Únítara og vildi
sem minst tala um fórnardauða Ivrists? Hvað var um
slíkt að tala, þegar Peg'asus rann með skáldið langt ofar
öllum vísindatindum, skoðanaskýjum og' kenningaveðr-
um, hátt upp í heiðríkju þeirri, sem örninn, einn allra
fugla, siglir þöndum vængjum?
Þegar guðfræðideild Háskóla vors sæmdi Matthías
doktorsnafnbót á 85 ára afmæli hans, 11. nóv. 1920, þá
var það ekki fyrir skoðanir hans eða lærdómsverk held-
ur einmitt fyrir þetta, sem ég hefi hér reynt að lýsa. Þetta
sést Ijóslega af greinargerð guðfræðideildarinnar fyrir
þessu doktorskjöri, eins og hún er prentuð í Árhók Há-
skólans fyrir það ár. Hún er á þessa leið:
„Deildin lítur svo á, að séra Matthías Jochumson liafi
uieð sálmurn sínum og andlegum ljóðum reist sér þann
niinnisvarða, sem ekki muni fyrnast meðan sálmar
verða sungnir á íslenzka tungu. Fer þar saman anda-
gift og yndislegt ytra form, dýpt og auðlegð hugsana og
harnsleg trúareinlægni. Hefir hann með ljóðum sínum
unnið mikilvægt menningarstarf með þjóð vorri, og
rutt braut viðfeðmi og mannúð i kristindómsskoðun
kennar. Með þessu hefir hann gefið kristni þessa lands
°g þjóðinni i heild sinni þann fjársjóð, sem guðfræði-
deild Háskólans telur sér sæmd að launa með hæsta
Heiðri, sem hún ræður yfir“.
Ég býst við því, að allir geti orðið sammála um það,
að bæði þessi heiður, og hver önnur sæmd, sem Matthí-
asi Jochumssyni hefir verið og verður sýnd, lífs og liðn-
um, sé ekki aniiað, en lítil afhorgun þeirrar fádæma auð-
Égðar, sem hann afhenti þjóð sinni og fósturjörð.