Kirkjuritið - 01.01.1937, Qupperneq 10

4
Ásmundur Guðmundsson:
KirkjuritiÖ.
Svo vel hefir móðirin vafið oss tveimur treflunum. Oss
ætti ekki að verða kalt, hvorki á höfði né hjarta. Það
sannast enn um þjóðina, sem skáldið kvað til móður
sinnar:
„Mitt andans skrúð var skorið af þér,
sú skyrtan Irezt hefir dugað mér
við stormana, helið og hjúpinn".
Ef til vill er þjóðin lítiltrúuð á kraftaverk. En liorfi
hún aðeins til baka yfir feril sinn, sér hún undursam-
legt kraftaverk. Þótt hún hafi senn verið sorfin ísum og
eldi harin og yfir hana hafi gengið erlend og innlend
kúgun og harðstjórn, hungur, hallæri og drepsóttir, og
sú óáran, sem verst er, óáranin i mannfólkinu, sundrung
og l'lokkadrættir, þá lifir liún enn með óbrotna limi og
kjark.
„Eftir þúsund óra spil, ægirúnum skrifað,
eitt er mest að ertu til, alt sem þú hefir lifað“.
Og' það er ekki aðeins, að hún lifi, lieldur á hún enn afl
og stórliug lil voldugra átaka. Hvað veldur? Trú hennar
á Guð. Eða í dýpstum skilningi — sá, sem trúna gaf.
Guð hefir gjört krciftaverk á þjóðinni.
Hann vill gjöra það enn. Hann vill ekki, að saga þjóð-
arinnar verði svo endaslepp, að henni ljúki i raun og'
veru undir jöklinum. Hann leitar alls þess, sem gott er
í sál hvers manns, er lifir með þjóðinni. Hann er reiðu-
húinn til þess að hefja það, hrjóta af því helfjötrana,
hræða hjartnanna ís. En sama lögmálið gildir enn sem á
Gyðingalandi forðum, er sonur hans Jesús Ivristur gekk
um kring og gjörði gott. Trú mannanna var skilyrðið
fyrir því, að hann gæti gjört á þeim kraftaverk. Þar
sem vantrúin réði, var þess enginn kostur. Ef þjóðin
gengur af trúnni á Guð réttlætisins, sannleikans, kær-
leikans, frelsisins og friðarins, þverskallast og afneitar
honum í líferni sínu, þá er glötunin vís. Þá sígur jökull-
inn áfram vfir hana. — En einlæg trú, harnsleg og traust,