Kirkjuritið - 01.01.1937, Blaðsíða 39

Kirkjuritið. Frá Lundarprestum á 19. öld.
33
mér, að hún hefði undrast þrek lians og stillingu, þegar
Guðmundur í fjölmennri veizlu lirakyrti hann og æru-
meiddi. En hann átti líkaaldavinimeðalsóknarbarnasinna,
svo sem Björn Jakohsson á Fitjum, sem var mágur hans,
Björn átti Bagnlieiði Eg'g'ertsdóttur, systur séra Bene-
dikts. Eftir lát Björns giftist Bagnheiður Sigurði Helga-
svni frá JÖrfa á Mýrum, föður séra Helga á Melum. Sig-
urður var Iiagorður í bezta lagi og lágu honum jafnan
stökur lausar á tungu. — Björn Jakoltsson var þjóðhagi
og glæsimenni, og unni Ragnheiður lionum, en Sigurði
siðari manni sínum minua, sem var sínöldrandi, en hún
stórlynd. Úl af samhúð þeirra hjóna kvað Sigurður þessa
vísu:
„Þótt ég fari margs á mis niyndi* ég una högum,
ef friðarögn til fágætis fengi á sunnudögum“.
Séra Benedikt var veittur Breiðahólsslaður á Skógar-
strönd 1853, en Vatnsfjörður 1868, og þar dó hann
1871.
Kona séra Benedikts var Agnes Þorsteinsdóttir. Eftir
lát hans flutti liún á eignarjörð sína hálfa, Signýjarstaði
í Hálsasveit, og bjó þar nokkur ár með hörnum sínum:
Þorsteini, sem síðar varð iirestur á Lundi, Eggert hónda
í Laugardælum og Guðrúnu.
Þórður Þórðarson, Jónassonar gamla, prests i Reyk-
liolli, fékk Lund 1853 við hurtför séra Benedikts. Um
Þann þarf ekki að fjölyrða hér. í þætti frá. Reykholts-
prestum hefi ég lýst honum.
Það skal samt tekið fram, að mælska Iians og orðgnótt
varð fljótt hljóðbær. Konurnar voru lirifnar af þvi, hve
orðsnjall hann var, er hann las þær í kirkju, og við skírn
karna flutti liann stundum ræður, sem viðstöddum fanst
oiikið um. Fólkið hópaðist að kirkjunni til hans, ekki
einungis sóknarfólkið, þar við hæltust flokkar utan sókn-
ar. 1 einni slíkri heimreið að Lundarkirkju var visa
þessi kveðin af Jóni Þorleifssyni hónda á Snælduheins-
stöðum i Revkholtsdal: