Kirkjuritið - 01.12.1938, Qupperneq 43

Kirkjuritið.
Iijartablað trúar vorrar.
413
áfellisdómur yfir sjálfum oss, breytni vorri og öllu lífi
voru. Frammi fyrir honum skilst oss til fulls, til hvers
Guð ætlast af oss, hvernig liann vill að vér séum og' verð-
um. Eins og líf Jesú var, svo á einnig líf vort að vera.
Heilagt líf Jesú hlýtur þvi að sannfæra oss um synd vora,
og með syndar-vitundinni fylgir aftur sektar-vitund-
in, sem einatt reyndist mönnunum þyngri hyrði
en þeir gátu borið. Ogþá vaknar spurningin: Mín þreytta
önd — Iivar má hún finna hvíld!
Nú skyldi maður ætla, að meðvitundin um kærleiks-
eðli Guðs, eins og Jesús Kristur hefir i kenningu sinni
opinberað oss það, nægði til þess að þíða mannssálina,
sem sektarvitundin angrar. En þetta er ekki svo.
Við vitum öll í hvílíku hugarstríði Páll postuli átti út
af sárri tilfinningu sektar sinnar. Hann þekli ekki síður
en vér kærleikseðli Guðs, en honum fanst með réttu ó-
hugsandi, að hann gæti orðið Guðs fyrirgefandi kær-
leika aðnjótandi, nema Guð sjálfur ætti frumkvæðið að
því og sýndi honum í verki lmgarstefnu sína í lians garð.
t>að er næsta alkunn staðreynd, að sá sem gert liefir á
hluta annars, ber kala til lians, af þvi að liann hefir
bitið sig fastan i þá hugsun, að liinn móðgaði aðili
hljóti að vera sér óvinveittur og bera þungan hug til
sin. Þetta er nákvæmlega eins i afstöðu syndarans gagn-
vart Guði. Af því að syndarinn, sem lifir í vondum verk-
um, veit sig brotlegan við Guð, gerir liann ráð fyrir sjálf-
sagðri ónáð Guðs sér til handa og gerist þess vegna „ó-
vinveittur í huga“ og það svo, að liann jafnvel hleður
synd á synd ofan aðeins til þess eins og að „hefna sin á
Guði“ vegna ímyndaðrar reiði hans. Til þess að rjrðja
burt þeirri röngu skoðun syndarans, að Guð væri honum
reiður vegna synda hans, hefir Guð framselt son sinn
í dauðann, ekki til þess að sonurinn hætli fyrir hrot
syndarans og gerði Guði með þvi mögulegt að fyrirgefa
syndirnar, heldur til þess að birta syndaranum bjarta-
þel sitt til hans og gera syndaranum mögulegt, að færa