Kirkjuritið - 01.12.1938, Síða 44

Nóv.—Des.
414 Jón Helgason:
sér i nyt fyrirgefaudi náð Guðs. Fyrri iínia nienn töluðu
niikið um „reiði“ Guðs vegna synda mannanna, sem
hefði staðið í vegi fyrir því, að Guð gæli fyrirgefið synd-
irnar, þvi að réttlæti Guðs lilyti að lieimta fullar hætur.
En þetta er ekki samkvæmt kenningu Jesú sjálfs, eins
og dæmisagan um glataða soninn sýnir hezt. Hitt er
rjettara, að tala um sorg Guðs yfir syndinni, sem hefir
orðið til ])ess að staðfesla djúp milli barnsins og föður
þess, sem elskar það þrátt fyrir syndir þess, og á enga
ósk heitari en þá, að það hverfi aftur heim til föðurins,
til Jjess heima að lifa í kærleilca hans og verða aðnjól-
andi þeirrar sælu, sem það hefir í för með sér að lifa i
samfélagi við liann. Þessi sorg Guðs vfir barninu, sem
vilzl liefir af réttum vegi, er samfara kærleikanum til
barnsins, sem verður því dýpri sem ásigkomulag þess
er brjóstumkennanlegra. Og þar sem barnið syndar-
inn — vegiia afbrota sinna kennir óvildar í huga til hins
móðgaða föður, þá verður hinn móðgaði faðir að stíga
fyrsta sporið lil þess að vinna traust barnsins, svo að
það, þrátt fyrir syndir þess, fái djörfung lil þess að
„liverfa aftur heim.“ En þetta kostar fórn og hana af
liendi þess, sem fyrir móðguninni verður. Þessa fórn er
Guð boðinn og búinn að færa vegna barnsins síns, sem
Iiann elskar, ef ske mætti, að það sæi að sér, „gengi i
sjálfl sig“ og hyrfi aftur af vegum syndarinnar heim til
föðurhúsanna. Fórnin verður hér þess vegna sjálfsaf-
neitun kærleika Guðs gagnvart þeim, sem gerðist brot-
legur gagnvart honum. Hún birtist í þvi, að Jesús Kristur
er í heiminn kominn til þess að leita að binu týnda og
frelsa það. Og takmarkið, sem kept er að með þessu, er,
að lyfta syndaranum aftur upp í það ásigkomulag, sem
hann var áður í og gera honum mögulegt að þróa þá
hæfileika, sem enn kunna að vera honum íbúandi. Þessa
fórn bet- Guð fram ekki vegna sjálfs síns, vegna krafna,
sem hann hljóti að fá fullnægt, vegna reiði sinnar eða
vegna réttlæti síns, heldur einvörðungu af því að kær-