Kirkjuritið - 01.10.1940, Qupperneq 14

294
Bjarni Jónsson:
Október.
ar, hátíðlegar athafnir, öll þjóðin hlustar, en fær ekki að
heyra Guðs orð. Það er oft í blaðagreinum og opinberum
ræðum eins og menn þori ekki að nefna Guð.
En þó finna menn, að alt verður autt og tómt, ef menn
hverfa frá Guði. Það er víða andvarpað eftir Guði. Það
er víða hægt að koma auga á altarið, sem á er ritað: „Ó-
þektum Guði“.
Þessvegna ríður á, að lilutverk kirkjunnar sé rækt, að
það sé talað við mennina um hinii lifandi Guð.
Uppörfum því hverir aðra, fylgjumst að í björgunarlið-
inu. „Plæg þína jörð, Guðs sæði sá, og sé hún skrælnuð,
gráttu þá“.
Hlustaðu eftir boðskap frá titrandi hjarta. Það vantar
oft þá tóna. En þeirra er þörf, því að aldrei hefir verið
meira um hjartslátt meðal mannanna en nú.
Það er þörf á lijálp, þörf á blessun, sem kirkjan er send
með til mannanna, til allra, harnsins í vöggunni og gamal-
mennisins hjá gröfinni, til allra, sem eru á leið frá vöggu til
grafar.
Hlutverkin eru mörg og sundurliðast í margvísleg störf.
Það væri efni í marga fyrirlestra að tala um kirkjuna
og börnin, kristindómsfræðslu, sunnudagaskóla, kirkjuna
og skólana, kirkjuna og hin ýmsu menningarmál.
Ef vér fáum að flytja útuarpserindi, hvað er oss þá rík-
ast í huga? Ef vér tölum á mannfundum eða skrifum grein i
blöðin, hvað liggur oss helzt á hjarta? Hve oft tölum við um
kristindóm? Höfum vér mikinn tíma til að tala um annað?
Hvernig er starf vort meðal æskulýðsins? Er það fyrst
og fremst kristilegt starf?
Það er oft talað um afstöðu kirkjunnar til þjóðmála og
stjórnmála. Kirkjan og prestarnir ættu að taka þátt í opin-
berum málum þjóðarinnar á þann hátt, að það sæist, að
sérstök heill fylgir slíkri þátttöku. Margir prestar hafa
unnið gott og göfugt starf í þágu þjóðmálanna. Og því má
ekki gleyma, að mikilvæg er sú hjálp, er þjóðinni er í té
látin, þegar fyrir henni er beðið.