Kirkjuritið - 01.06.1945, Qupperneq 12

202
Magnús Jónsson:
Júní-Júlí.
endurnýjun liugarfarsins konii að ofan, Tjaldbúð Guðs
verður að vera meðal mannanna. Hann sjálfur verður
að vera meðal þeirra. Hann verður að þerra tár þeirra.
Hann sjálfur verður að gera alla hluti nýja. Hann einn
getur gefið drykkinn af lind lífsvatnsins
Annars slceður blátt áfram ekkert, engin nýsköpun.
Félagsmálin verða gagnslaus ef þau eru guðlaus. Góð-
verk við sálina eru sálin í góðverkunum. Allt sem ekki
sprettur af kærleikanum að ofan er óhappaleið, liversu
álitlegt sem það er og áferðargott. Þetta er sannleikur-
inn í liinu öfgafulla orði Ágústínusar kirkjuföður, að
dyggðir heiðingjanna séu áferðarlaglegir lestir.
Og er ekki þetta í raun og veru alveg eðlilegt, einmitt
það eina, sem hugsanlegt er, ef vér aðeins athugum það
með gaumgæfni?
Vissulega. Vér getum yfirleitt ekkert skapað, hvorki
smátt né stórt, ckki eill duftkórn, ekki eitt l)lað á blómi,
hvað þá nýja veröld, nýjan liimin og nýja jörð. Sama er
að segja um andans beim. Vér getum ekkert skapað.
Enginn gétur skapað nema hann, liinn eini, sem er skap-
ari, hinn eini sem á og gefur lífið og gróandanh, jafnt í
náttúrunnar og andans heimi. Guð er tilverunrtar eini
framleiðandi. En hann hefir af náð sinni unnt oss mönn-
unum að eiga þátt í þessu. Vér getum plantað og vökv-
að, plægt og hreinsað, blúð að lífinu og varið það, bæði
bið ytra í náttúrunni og iiið innra, i sálum vorum. Vér
liöfum fengið Jians leyfi til þess að bagnýta framleiðslu
lians og gera jörðina oss undirgefna. En vér megum
ckki fyllast hroka og þeirri heimsku að balda, að vér
séum sjálfir að framleiða, sjálfir að skapa. Þá erurn vér
að setja oss í hans básæti og allt snýst oss til ógæfu.
Og öll þessi nýsköpun Guðs gerist eftir lögmálum lífs-
ins og vaxtarins. Það reynir á þolinmæði vora. Oft er
langt að bíða þcss að bölsins batni. En Guð er þolinmóður
skapari. Vöxturinn er þolinmóður. Fyrir því verðum vér