Kirkjuritið - 01.06.1945, Qupperneq 15

Kirkjuritið.
Prestastefnan 1945.
ivarp biskups Synodusprestar, kæru vinir og samverka-
menn.
Þegar vér komuni saman til synodusstarfa að þessu
sinni, þá veit ég, að vér berum allir ríkt þakklæti í huga,
til forsjónarinnar, fyrir það, að nú er viðhorfið í lífi
okkar og starfi annað en það tiefir verið síðustu 5 árin,
er vér höfum komið sáman á prestastefnu.
Hinu mikla ofviðri styrjaldarinnar hér i álfu hefir
slotað og friðarsólin runnið upp.
Kirkjan er sú stofnun, sem frá öndverðu liefir boðað
írið í þessum heimi. Friðarhöfðinginn mikli er konung-
ur hennar. Þess vegna þakkar kirkjan friðinn og fagn-
ar honum. Hún heldur áfram að hiðja um frið á jörðu,
túnn innra frið, sem Kristur Drottinn lalaði um að hann
vildi gefa lærisveinum sínum.
Það er nýr tími að renna upp í landi voru með þjóð
vorri. Vér erum að ganga inn i nýtt tímabil og það er
yndislegt um það að hugsa og sannarlega þakklætisvert,
að á fyrsta lýðveldis- og frelsisári íslands, skuli friðar-
sólin ljóma um löndin.
Ég hýð yður alla hjartanlega velkomna. Ég veit, að
vér finnum allir ósjálfrátt lil þess, að einmitt á þessum
tímamótum eruni vér i sérstökum skilningi kallaðir til
uýrra dáða í þjónustu fagnaðarerindisins. Oss er það án
efa öllum ljóst, að það eru stór verkefni, sem nú híða
kirkjunnar.
Víðast um heiminn láta menn liugann dvelja við
vandamál framtíðarinnar. Allir vita að hyggja verður
Hjótt upp allt það, sem nú liggur i rústum.