Kirkjuritið - 01.06.1945, Qupperneq 55

Kirkjuritið.
Hinn frjálsi maður — hin frjálsa þjóð
Eftir séra Jón Auðuns.
Vér höfum nú fyrir skemnistu halclið hátíðleg't ársaf-
mæli lýðveldisins, sem vér endurreistum á Þingvöllum í
fyrra, og þá renndum vér huganum aftur á bak til lið-
iuna ófrelsis- og niðurlægingarára. En þá varð oss einn-
ig ljóst, að í mikilli þakkarskuld stöndum vér við alla
þá, sem lögðu að þvi hug og hönd, að iiöggva smánar-
fjötrana af þjóðinni.
Voru það feður, sem vöktu börnum sínuni sanna þjóð-
rækni. Voru það mæður, sem fóstruðu frjálshuga syni
og djarfar dætur. Voru það skáldin, sem sungu inn i
sálirnar þau sannindi, að í hjarta hvers góðs fslendings
á að vera altari, lielgað henni einni, sem fóstrað hefir
oss öll og fætt. Voru það skörungar, sem á þingi þjóð-
arinnar vörðu réttindi landsins og sóttu mál þess. Eða
voru það einhverjar af hinum nafnlausu hetjum, sem
vér kunnum ekki skil á vegna þess, að þær unnu í kyrr-
þei sitt göfuga verk. Já, hver sem hann var eða hún,
vér hugsuðum til þeirra allra með þakklæti og virðing,
en það eigum vér ekki aðeins að gera á viðhafnardögum
í veizlusölunum, vér eigum oftar að gera það, og svo
eftirminnilega, að það verði oss máttug hvöt til þess' að
elska landið svo að vér verðum fús til fórna. Enginn
annar mælikvarði er til á kærleikann en fórnarviljinn,
sem liann vekur. Magn þess, sem vér viljum á oSs leggja,
getur eitt sannað það, að vér elskum.
Til eru orð eftir Pál postula, sem geta verið síendur-
urtekið umhugsunarefni fyrir þjóð, sem einu sinni
hefir glatað frelsi sínu en unnið það aftur: