Kirkjuritið - 01.01.1957, Síða 42

36
KIRKJURITIÐ
ævisögu tengdaföðurs síns eftir að Henrik VIII. hafði látið taka
þennan fornvin sinn og fyrrverandi kanslara af lífi, án allra saka.
Thomas More er of viðamikið efni til þess, að því verði gerð
skil hér. En liin hugljúfasta endurminning hans og hetjulegur
píslarvættisdauði, varð mér einhvern veginn lifandi í miklu sár-
ara mæli en áður, eftir komuna til Kantaraborgar.
En allir dagar eiga kvöld, einnig dagur á hinum helgu slóð-
um Kantaraborgar. Við ökum heim í mildu sumarrökkri um
hið frjósama land með hugann fullan af minningum alls þess,
er gerzt liefir á þessum söguríku slóðum frá því er Vilhjálmur
Bastarður háði sína söguríku orrustu við Hastings 14. okt. 1066
við Harald II. Guðinason Englandskonung, 66 árum eftir kristni-
töku á íslandi. Okkur finnst langt síðan það gerðizt. En þá liafði
þegar staðið erkistóll í Kantaraborg í 455 ár. Águstin, fyrsti
erkibiskupinn í Kantaraborg, hafði verið ábóti í klaustri heilags
Andresar í Rómaborg, þegar Gregor páfi I. fól honum að fara
til Englands með 40 munka af reglu Benedikts og freista þess,
að kristna landið. Hann tók land í nánd við Kantaraborg vorið
597 og settist þar að. Honum var vingjarnlega tekið af Aðal-
bjarti konungi í Kent, og fór svo brátt, að konungur lét skírast.
í sankti Marteinskirkju í Kantaraborg er ennþá til skírnarfont-
urinn, sem Agustin notaði við það tækifæri, ævafornleg stein-
skál, skrautlaus með öllu. Árið 601 var Águstin sldpaður fyrsti
erkibiskup í Kantaraborg. Síðan hefir röðin aldrei slitnað. Ártíð
hans er jafnan haldin helg í dómkirkjunni 26. maí ár hvert. Sið-
ur, sem ekki hefir verið rofinn síðan hann dó árið 606, þ. e. í
meir enn hálfa 14. öld.
Ég var að hugsa um allt þetta á leiðinni heim til Lundúna.
Má vera, að þetta sé hégómi, þessi smásmuglega ræktarsemi
við minningar og minjar. En það skapar samhengi og festu í
siði og menningu. Það felst í því það, sem ég vildi nefna mann-
dóm varðveizlunnar. Og þegar ég kom inn í iðandi mannþröng-
ina og ljósahafið á Piccadilly Circus, fannst mér ég skilja það
betur en ella, hvers virði það hefir verið Bretlandi að eiga liina
hljóðu, helgu Kantaraborg í svo nánu sambýli við hina hávaða-