Kirkjuritið - 01.12.1957, Blaðsíða 9

JÓLARÆÐA
439
Hann græðir sár og sorgartár
ei sífellt lætur renna.
Þinn liug við allt það hugga skalt,
er lians þér orðin kenna.
En þar mátt þú einnig sjá annað fagnaðarefni öllu meira, Guðs kær-
leika til syndugra manna. „Reifabam liggjandi í jötu“ og þó um Ieið
Guðs eingetinn sonur; hvílikt undur! Hvílík niðurlæging! Hans fyrsta
herbergi á jörðu fénaðarhús; hans vagga tóm jata! og þó var liann hinn
eingetni föðurins, konungur himins og jarðar. Og um leið og þú nú
sér í anda vöggu hans, fyrstu hvílu á þessari jörð, þá hugsaðu einnig til
hans síðustu hvílu, krossins á Golgata; renndu huganum frá reifunum, er
hann var vafður nýfæddur, til líkklæðanna, er hans andaði líkami var
hjúpaður við greftranina; frá hans fyrstu ævistund til allrar ævi hans, til
hinna mörgu mæðustunda, til alls hins mikla dagsverks, er liggur milli
jötunnar og grafarimiar, og hugleið svo, til hvers liann var í jötu lagður,
til hvers liann starfaði og leið og var á krossi deyddur, að það var allt
til þess, að hinn vesæli heimur yrði endurleystur, að hið glataða spillta
mannkyn yrði friðþægt við Guð og endurfætt til nýs lífs fyrir þessa fæð-
'rcgu, þjáningar og dauða, og seg svo: Er slíkt eigi kærleikur, er slíkt eigi
naðarundur, er slíkt eigi óumræðileg líkn og miskunn vors Guðs; og
mættum vér eigi þakka liana og vegsama Guð fyrir hana rniklu fremur
og innilegar en hirðarnir, er svo lítið höfðu séð af öllu þessu, og lítt báru
skynbragð á, hverju þeir fögnuðu yfir. Guð er kærleikur, það eru hin feg-
urstu og sælufyllstu orð allrar Ritningarinnar um hinn almáttuga herra
himiris og jarðar. Hvemig þessi eilífi kærleikur ríkir á himnum, tilbeðinn
af Ijómandi englasveitum, stýrandi hinum óteljandi heimum, er liann hefir
skapað, Iiulinn í hinu óumræðiega Ijósi sinnar eigin dýrðar, það getum
ver alls eigi gjört oss hugmynd um, það er hátt hafið yfir vorn skilning.
En ef vér viljum sjá ímynd hins guðlega kærleika, svo fagra, að englar
himins mega hníga í duftið af undrun, og þó svo einfalda, að hvert barn
getur skilið hana, þá hugsum oss húsið í Betlehem með barninu liggjandi
! jötunni og hirðunum á knjám fyrir því, og með gullnum stöfum letrað
þar uppi yfir; Svo hefir Guð elskað heiminn. Guð er kærleikurinn, og
barnið í jötunni er opinberun Guðs kærleika á þessari jörð, og hið 'lága
hreysi er upp ljómað af geislum hins hinmeska kærleika.
Svo hefir Drottiim þóknazt þér,
og þá vilt speki kenna mér,
að heimsins auð og allt hans glys
þú eigi vrrðir meir en fis.