Kirkjuritið - 01.12.1957, Blaðsíða 23

Eining kirkfunnar í Oírisli
Eríndi Hans-Wemer Gensichen prófessors á kirkjuþinginu í Minneapolis.
Vakti það hina mestu athygli.
1
Drottinn vor Jesús Kristur, sem hefir kallað oss til frelsis,
kallar oss einnig til einingar. Og sú eining á að verða veru-
leiki fyrir kraft drottins, sem er nálægur oss í anda. Hún á að
vera lifandi staðreynd kirkjum vorum.
Margar raddir hrópa á einingu á vorum dögum, en oft aðeins
ytri einingu. Fyrir því varðar mestu, að kirkjumar hlusti á
enga aðra rödd en rödd drottins og hlýðnist henni í trú og
kærleika.
II
Eining kirkjunnar er fyrst og fremst eining í trú. Hún stend-
ui' og fellur með trú vorri á eina hirðinn, sem kallar sína í
eina hjörð. Honum hefir þóknazt að vera nálægur í orðum
sinum og sakramentum, er vekja trúna og varðveita fyrir kraft
Heilags anda. Orðin og sakramentin flytja fyrirgefninguna, er
frelsar oss frá syndunum og sameinar oss til þess að flytja
heimi öllum boðskapinn um fyrirgefningu.
Þegar drottinn vor kallar oss til einingar í trú, þá beinir
hann fyrst af öllu spurningu til sjálfra vor, því að kall hans
má engan veginn skilja svo, að vér megum vera áfram eins
og vér emm, en einungis aðrir eigi að taka sinnaskiptum. Emm
vér ekki oft ískyggilega nærri því að krefjast þess af öðrum,
sem vér erum sjálfir innst í hjarta ófúsir til? Er það t. d. heiðar-
legt, þegar vér ræðum guðfræðikenningar við aðrar kirkjudeild-
lr, a<5 telja þær spumingar höfuðágreiningsatriði, sem menn
em ekki með öllu sammála um innan lútersku kirkjunnar. Er
það rétt að gagnrýna aðra fyrir að blanda saman lögmáli og
evangelíi, þegar vér erum engan veginn sjálfir saklausir af