Kirkjuritið - 01.12.1957, Blaðsíða 31

PISTLAR
461
nú í eyði? Og hvað þýðir að stinga höfðinu í sandinn og látast
ekki taka eftir því, að kristni og kirkja eiga örðugt uppdrátt-
ar, og eru í hættu stödd hérlendis. Léleg kirkjusókn, lítil kristin-
dómsfræðsla barna og unglinga, tómlæti fylgjenda og ýmiss
konar áróður andróðursmanna sannar það daglega. Hvers vegna
ætti líka málstaður Krists frekar að geta sigrað fyrirhafnar-
laust nú en þegar hann barðist fyrir honum sjálfur á jarðvistar-
dögum sínum? Ennfremur er staðreynd, að mikill hluti mann-
kynsins lifir án verulegrar vitneskju um kristindóm, og að inn-
an „kristninnar“ er alltaf verið að gera uppreisnir með meiri
og minni árangri.
Spurningin er ósköp einföld og blátt fram þessi: Viljum vér
berjast fyrir viðhaldi kristninnar í landinu? Svarið byggist
sennilega mest á því, hvort vér erum sannfærð um, að með
því að nema kenningu Krists og leitast sem bezt við að lifa
samkvæmt boðorðum hans, öðlumst vér ákveðna þekkingu á
vissum sviðum og náum lengst að mannlegum þroska. Og í
fylgd Jesú Krists, og undir vemd hans, sé oss bezt borgið í
lífi og dauða. Þetta hlýtur líka að leiða til þess, að vér teljum
kristið þjóðfélag æskilegra en nokkurt annað.
Oss, sem af veikum mætti viljum bera kristið merki, eru
jólin þess vegna ekki fagnaðar- og friðarhátíð, heldur baráttu-
kall. Hann á sjálfur enn í sama stríðinu og áður um hug og
hjörtu mannanna. Og í baráttunni um hann er ekki til neitt
hlutleysi. Þar eru sem annars staðar hin þöglu svikin verst.
Svo virðist sem þrátt fyrir lexíur heimsstyrjaldanna sýnist
forráðamönnum heimsveldanna nú mest um vert að vígbúast
og vera þess umkomnir að geta á svipstundu gereyðilagt hálfa
jörðina eða meira. í slíku æði hlýtur boðskapur friðar og mann-
kærleika að vera brýnni og mikilsverðari en nokkru sinni endra-
nær. Nú gildir, að menn bindist í raunverulegt bræðralag
eða farist.
Þjóðfélag vort er smækkuð mynd af heimsástandinu. Hugs-
unin svipuð, þótt tæknin sé önnur.
Jólin eru oss áhugamönnum kristninnar þetta spurningar-
merki: Ætlum vér að láta oss litlu skipta, þótt ný heiðni kunni