Kirkjuritið - 01.06.1958, Síða 19

KIRKJURITIÐ 257
sér, sem ekki væri vel lesinn í Biblíunni, og ég held, að það
sé rétt. Að vísu er víða lífsspeki að finna.
Ég held, að barnafræðslan hafi miklu meira að segja en
rnessurnar, og ég held, að prestar geri of lítið úr því, að tala
uni trúmál við leikmenn, t. a. m. sóknarbörn sín. Það er svo
hætt við, að sá, sem hvorki talar eða skrifar hugsanir sínar,
bíði mikið tjón, verði eins og tjörn, sem hvorki hefir aðrennsli
eða frárennsli.
Fjöldi manna má ekki heyra trúmál nefnd, leiðast þau. Ung
hafði ég ákveðnar trúarskoðanir, og hafði mikið fyrir að til-
einka mér þær, nú er þetta breytt og minni þörf fyrir fótfestu,
°g ég hugsa, að svona sé um marga. Fólki er nauðsyn á að
trúa einhverju; ef til vill sakar ekki svo mikið, þótt það sé vit-
leysa, aðeins að það sjálft geti verið brennandi í andanum . . .
Sennilega er kaþólska trúin sterkasta afl, sem til er í heim-
inum. Alltaf virðist mér t. d. eitthvað háfleygt og virðulegt
við klausturlíf. Mér virðist, og hefir alltaf þótt, friðþægingar-
kenningin fráleit, en samt finnast mér Passíusálmarnir und-
ursamlegt listaverk a. m. k. með köflum. Og hvílík helgi, sem
hvílir yfir þessu verki. Það er alveg áreiðanlegt, að þeir hafa
haldið vitinu í þjóðinni í gegnum aldir. . . . Eins fæ ég tæp-
ast skilið, að til séu mörg trúarkvæði í öllum heimi, sem jafn-
ast á við „Hugbót" Hallgríms. Hvílík byrjun á kvæði:
„Guð er minn Guð, þótt geysi nauð,
og gangi þannig yfir.
. . . Syrgja skal spart, þótt missta eg margt,
máttugur herrann lifir. . . “
Hinir „góðu heiðingjar“ geta líka tekið þetta sem svo, að
þótt líf einstaklingsins verði að engu, þá tekur einn við af
Öðrum. Og lifið heldur áfram sinni sigurgöngu, þrátt fyrir
sorg 0g kvöl hins einstaka manns. . . .“
A th ugasemdir.
Fg held, að þessi bréfkafli varpi allskýru ljósi yfir afstöðu
^uargra Islendinga til kirkju og kristindóms. Þeir eru að kalla
17