Kirkjuritið - 01.06.1958, Síða 20

258
KIRKJUKITIÐ
hlutlausir í þeim málum. Telja, að ekkert verði vitað með vissu
um höfuðatriði trúarinnar, svo sem tilveru Guðs eða framhald
lífsins eftir dauðann. En sakna þess samt eins og ósjálfrátt og
næstum óafvitandi. Það kemur fram í virðingu ýmissa fyrir
kaþólsku kirkjunni og þeim hljómgrunni, sem sálmakveðskap-
ur Hallgríms Péturssonar á enn í sálum þeirra, sem nokkuð
kynnast honum. Og sannleikurinn er sá, að í þessu hvoru
tveggja birtist eitt höfuðeinkenni kristindóms. Þar er ákveðin
játning og hiklaus boðun vissra opinherana og staðreynda.
Elzta heimild, sem til er um skoðanir kristinna manna, byrjar
svóna: Ég trúi á GuS föSur, almáttugan skapara himins og
jarSar. Bein fullyrðing í stað hálfvelgju nútímans. Og orð
Hallgríms um lífið eftir dauðann eru alkunn: Ég, veit, minn
Ijúfur lifir lausnarinn himnum á. Hann hefir hvergi skýrt
það beinlínis, hvers vegna hann veit þetta. En öll hans beztu
ljóð eru óskýranleg og væru raunar áhrifalaus án þeirrar til-
finningar vorrar, að hann vissi þaS. Um kristna trú er ekki
að ræða án sannfæringar um þessi atriði. Og svo einkennilega
vill til, að þótt margir haldi því fram, að þeir geti hæglega
lifað án Guðstrúar og þykist handvissir um, að ekki sé til lif
eftir dauðann, þá þykir öllum enn í dag varlegast að fela ást-
vini sína Guði á vald í dauðanum og biðja sál þeirra heilla.
Þá er næstum eins og öllum finnist ekki aðeins fallegt, held-
ur sannast og einlægast að andvarpa:
Guð komi sjálfur nú með náð,
nú sjái Guð mitt efni og ráð,
nú er mér, Jesú, þörf á þér,
þér hef ég treyst í heimi hér.
Svo hugsa ég, að einnig fari fyrir bréfritaranum.
Friðþægingarkenninguna er ekki rúm til að ræða hér að
þessu sinni. Vafalaust er mikil þörf á að skýra hana betur
fyrir almenningi, bæði sögulega og efnislega, en gert hefn’
verið í langan tima. Þetta er þeim mun nauðsynlegra seni
þessi kenning hefir verið sett fram í fleiri en einni mynd um
aldirnar. Ég minni nú aðeins á þessi dulmögnuðu spekiorð
Einars Benediktssonar: