Kirkjuritið - 01.06.1958, Qupperneq 34

272
KIRKJURITIÐ
Guðs kristni fyrr og síðar, og hefir unnið henni og aðalsetr-
um hennar helgi í hugum þjóðarinnar. En að því verður þá
líka að vinna, að þessi vaknandi áhugi dvíni ekki aftur, held-
ur fari vaxandi og komi fram í vaxandi kirkjulegu lífi og
starfi. Hér verður ekki rætt um það, sem er sérstakt umræðu-
efni og að vísu ærið nóg, á hvern hátt kirkjan skuli vinna að
eflingu sinni. En í samþandi við það, sem þegar er sagt um
nýjar kirkjulegar hreyfingar og nýjan áhuga erlendis, má
henda á eitt atriði. Það virðist æskilegt, að ungir menn, prest-
lærðir og leikir, sem eiga sérstakan áhuga á þessum efnum,
fari utan til þess að kynnast því, sem þar er að gerast í endur-
vakningu kristilegs og kirkjulegs áhuga og starfs. Geta þeir
síðan orðið til þess að fræða og vekja, þegar heim kemur.
Slíkar ferðir, svo og heimsóknir ungra erlendra kristinna
áhugamanna, gætu að mínu viti orðið til þess að vekja og
glæða kirkjulegan áhuga og kristindóm, því að vitanlega er
gert ráð fyrir því, að þessir ungu menn birti reysnlu sína og
hefji áróður fyrir málefninu. Ég nefni hér unga menn. Það
er hvort tveggja, að þeirra er framtíðin og starfsdagurinn fram-
undan, svo og hitt, að ungir menn hafa ekki sízt áhrif á jafn-
aldra sína og æskulýðinn yfirleitt.
Ég mun ekki gera þessa ræðu lengri. Þessum fáu og fátæk-
legu orðum er í raun og veru ætLað það eitt, að fá oss til að
athuga enn einu sinni, hvar vér stöndum, skyggnast lítið eitt
kringum okkur. Það þurfum vér að gera, meðal annars til
þess að ákveða, hvernig vér eigum að stíga næsta skrefið. En
sameiginlega endum vér með þeirri bæn, að- Guð gefi kirkju
lands vors nýjan lífsþrótt, þjóð vorri til blessunar.
Árni Árnason.
Vér megum ekki ætla, að ótryggð vor gjöri oss óverðuga miskunnar
Guðs. Ekkert er jafn verðugt miskunnar hans sem dýpsta ógæfan. —
Fénelon.