Kirkjuritið - 01.06.1960, Qupperneq 4

242
K.IRKJURITIÐ
að athuga, Islendinga, þá verður því ekki neitað, að vér vilj-
um virða vora eigin sögu, geyma hana vel og týna engu úr
sjóði minninga vorra. Ég veit, að einstakir þættir í sögu ís-
lenzku kirkjunnar í Vesturheimi eru langt frá því að vera eins
þekktir af almenningi á Islandi og æskilegt væri. Og hinn innri
veigur og driffjöður þeirrar sögu er mörgum hulinn, eins og
kirkjusögunnar yfirleitt. En það sem íslenzkur almenningur
veit og metur, nægir til þess, að hann er hreykinn af þessari
sögu, þegar hann er minntur á hana. Vér vitum allir, að mynd-
un og skipulagning lúterskra safnaða af örsnauðum íslenzkum
landnemum í nýjum heimi þeirra, var mikið afrek, eins mak-
legt aðdáunar, blátt áfram frá mannlegu sjónarmiði, og hvað
annað, sem liggur eftir íslenzka menn á liðnum þremur aldar-
fjórðungum. Við getum að vísu ekki verið hreyknir af þessari
sögu vegna þess, að heimalandar hafi lagt henni mikið til. En
um það gegnir sama máli og um alla liðna sögu, vér getum
aldrei miklazt af því, sem aðrir hafa gert. Þar hafa aðrir erf-
iðað, en vér fáum að ganga inn í uppskeru þeirra, njótum þess
beint og óbeint. Hvert gott og blessunarríkt starf, sem vér höf-
um spurnir af, einkum ef það er með einhverjum hætti ná-
komið oss, vekur oss hollan metnað, lyftir oss, hvetur oss til
áræðis, gerir oss þannig meiri menn og betri menn. Slíkt þakk-
arefni hef ég hér fram að færa fyrir hönd allrar íslenzkrar
þjóðar. Meðtakið, vinir, þá þökk. ísland og öll þess börn fylgja
þeirri þökk eftir. Vér blessum minningu þeirra manna, sem
skópu þá sögu, sem vér minnumst hér, tjáum henni lotningu
vora í nafni þess lands, þeirrar þjóðar, sem þeir voru sprottn-
ir af.
Ég hef minnzt á það, sem er almennast og sjálfsagðast og
stendur í sambandi við þau bönd, sem íslendingar eru tengdir,
hvar sem þeir lifa, bæði í fortíð og nútíð. Þegar feður yðar og
mæður hurfu frá íslandi og leituðu nýrra heimkynna í öðru
landi, hurfu þeir ekki frá fortíð sinni. Það gerum vér aldrei
með öllu. Það er meira í oss öllum af fortíðinni en vér gerum
oss grein fyrir, af sigrum og ósigrum, gleði og raunum for-
feðra vorra. En hið liðna lifir að mestu leyti í oss ómeðvitað.
Þó er líka til lifandi arfur, sem hefur þau auðkenni lífsins
sjálfs, að hann skýtur æ nýjum sprotum, berst frá einni kyn-
slóð til annarrar eins og neisti, er tendrar út frá sér. Slíkan