Kirkjuritið - 01.06.1960, Blaðsíða 10

248
KIRKJURITIÐ
Nú er ekki svo að skilja, að frásagnir 2. Mósebókar af at-
burðum þessum séu dœmi eingöngu, þ. e. skáldegur, táknrænn
búningur andlegra staðreynda í gervi sögunnar. Sambandið
milli tákns og veruleika er það í þessu sambandi, að frásög-
urnar byggjast á sögulegum atburðum, á því getur ekki leik-
ið nokkur vafi, þrátt fyrir vangaveltur margra nútímaguð-
fræðinga, sem um þessi mál fjalla.
En frá atburðum þessum er hins vegar ekki skýrt af áhuga
fyrir liöinni sögu eingöngu; frásagan er því ekki sagnfræði í
ströngum skilningi. Frásögnin er játning. Hún er játning um
ævarandi mátt Guðs, er frelsað hefur lýð sinn úr ánauð og bú-
ið honum stað. Hún er játning trúar og lofgjörð þeirra verks-
ummerkja náðar Guðs í mannlegum heimi, er mestu skipta.
Sá texti, sem vér höfum til íhugunar í dag, snertir samt
ekki þetta efni, sem ég nú hef drepið á, nema óbeint. En það
er þó nauðsynlegt baksvið hans. Hið hrikalega fjall, Sínaí, og
hinar torfæru Sinaíóbyggðir, voru leiksvið þessara atburða,
sem vér hugleiðum í dag. Á för sinni um óbyggðir heldur söfn-
uður ísraels hátíð við hið helga fjall. Þangað höfðu menn vafa-
lítið farið í pílagrímsferðir um aldaraðir. Hátíðin, sáttmála-
hátíðin, er stofnhátíð safnaðar ísraels (eins og hann varð síð-
ar nefndur), og þá um leiö stofnhátíö kirkjunnar. Hér á hrjóstr-
ugum heiðum Sínaí-skagans skeðu því atburðir, sem varða oss
alla. Fyrir 3000 árum var hér stofnað til mannlegs samfélags,
er búa vildi Guði stað mitt á meðal manna. Niðurstigning heil-
agleikans af himnum ofan, er hinn heilagi tók sér bólfestu
meðal mannanna, markaði spor í sögu mannanna þar og þá.
Hemurinn var ekki samur eftir. Samt skeði þetta í leyndum
— meðal fámennra og óþekktra ættflokka hirðingja, fjarri þeim
vettvangi, þar sem gert var út um rás heimsviðburðanna, og
svo mjög skeði það í skugga og í afkima, að annálar stórveld-
anna frá þessum tímum geta hvergi um atburð þenna. Það fór
um hann sem um fæðingu frelsara vors; hún fór fram hjá öll-
um sagnariturum heimsins. En það, sem skeði í afkima, varð
öllum kunnugt. Eins og segir: „því mun allt það, ... sem þér
hafið hvíslað í herbergjunum, kunngjört verða á þökum uppi“-
Þegar liðin voru undir lok heimsríkin miklu, sem vörpuðu
skugga sínum á atferli hinna fámennu hirðingja, — þegar
orðnar voru að sandhólum glæstar borgir stórkonunganna,