Kirkjuritið - 01.06.1960, Síða 5

KIRKJURITIÐ
243
arf tóku feður yðar með sér frá Islandi. Og það var ekki sér-
^slenzk arfleifð. Það var brot af auðlegð kristilegrar kirkju
Guðs á jörð, hinnar miklu móður, sem fyrir orð Guðs fæðir
°g nærir hvern kristinn mann, eins og Lúther kemst að orði.
fiörn Islands, sem hurfu af landi feðra sinna til þess að setjast
að hér, voru hennar börn líka og fyrst og fremst. Það fyrsta,
Sem þau lærðu að fara með á móðurmáli, var signingin í nafni
Guðs, föður og sonar og heilags anda, barnabænin, Vertu, Guð
faðir, faðir minn .. ., og drottinlega bænin, Faðir vor. Móðirin,
kirkjan, gaf þeim Guð að föður, Jesúm Krist að frelsara, orðið
að leiðarljósi, bænina í Jesú nafni að veganesti. Og þessar lífs-
æðar hins guðlega líkama, kirkjunnar, fylgdu yður eftir yfir
hafið, og sjálfur andi hins upprisna, sem er lífið í lífi kirkj-
unnar, kallaði með gjöfum sínum, upplýsti og skapaði ný form
fyrir helgandi áhrif sín í hinu nýja landi. Þess vegna urðu til
söfnuðir hér, kirkja, móðirin fylgdi börnum sínum, því að hún
er hafin yfir öll landamæri. Og allur sá þjóðlegi arfur, sem
þér höfðuð meðferðis frá íslandi, allt það úr íslenzkri fortíð,
Sem meðvitað býr með yður, hlýtur að dvína smátt og smátt,
að móðurtungunni sjálfri meðtalinni, — hin íslenzka kveðja,
Sem yður er flutt á þessu 75 ára afmæli, er flutt samkvæmt
yðar eðlilegu ósk á enskri tungu, — en þessi arfur fer ekki for-
görðum.
>,Þitt orð er, Guð, vort erfðafé, þann arf vér beztan fengum,“
svo sungu feður yðar i kirkju Islands, og svo er sungið enn i
tæirri kirkju, það er hin lifandi arfleifð, lífæðin, sem vekur
°g nærir trú, lífið í Guði, og skapar þar með kirkju. Hin heil-
aga arfleifð er ekki háð þeim lögum, sem þessi heimur tíma
°g rúms lýtur. Hún er byggð á trúfesti Guðs í Jesú Kristi.
^n sú trúfesti skírskotar til vor um trúnað. Trúr er Guð. Verið
því fastir, óbifanlegir, síauðugir í verki Drottins, vitandi að
erfiði yðar er ekki árangurslaust í Drottni (I. Kor. 15,58).
Það er mér til mikillar gleði, að tengslin við lúterska trú-
öræður islenzks þjóðernis í Ameríku hafa styrkzt á undan-
íörnum árum. Ungir prestar að heiman hafa tekið þjónustu í
s°fnuðum hér og ágætir fulltrúar héðan hafa dvalizt og starf-
að í kirkju íslands. Fyrrverandi forseti kirkjufélags yðar, Dr.
^aldimar Eylands, hefur starfað sem prestur á íslandi um
tíma við slíkan orðstír, sem engum hér mun koma á óvart,