Kirkjuritið - 01.06.1960, Blaðsíða 16

254
KIRKJURITIÐ
band samfélagsins. I hinum forna ísrael var sáttmálinn það
sameiningarband, sem gerði úr hinum sundurlausu ættflokk-
um eina órjúfandi heild, söfnuð Guðs. I kirkju Nýja testament-
isins er hliðstæð hugsun þessari: hugarsýn kirkju Krists, hinn-
ar lífrœnu heildar, hins lífrœna samfélags. I þeirri félagsheild
eru menn frjálsir menn. Þeir standa allir jafnir frammi fyrir
Guði. Þeir eru allir lifandi greinar á hinum mikla meiði sam-
félagsins. „Þér eruð líkami Krists og limir, hver fyrir sig,“
segir Páll í hinni kunnu líkingu sinni. Þeir eru frjálsir menn
vegna þess, að í samfélaginu ná kraftar einstaklingslífsins
fram til fullrar blómgunar. Þeir fá útrás fyrir sitt „innsta
eðli“, sem kallað er fram af hinum skapandi og endurleys-
andi Guði.
Hér er ekki mælt á mærðarfullu rósamáli. Hér er rætt um
staðreyndir sögunnar, staðreyndir hins daglega, mannlega lífs.
Ritningin talar ekki um einhverja gufukennda hugsæismenn,
heldur um menn með holdi og blóði, sem þrá samvistir við
aðra menn, samfélag, — menn, sem ekki fá afborið líf hinnar
algeru einangrunar, menn, sem þarfnast þess, að ekki sé
traðkað á því, sem er hin eiginlega þörf alls mannlífs, frelsi
innan takmarka samfélagsins. Það er langt frá því, að vér
iðkum þetta samfélag sem skyldi. Söfnuðir landsins eru, a. m. k.
í fjölmenninu, fremur landfræðilegt svæði en lifandi félags-
heild. Presturinn er fremur embœttismaður ríkisins, sendur að
ofan og utan, en lifandi þáttur í lífrænu félagslífi safnuðarins
— í augum fólksins oft og einatt og kannske stundum í sinni
eigin vitund. Vér erum ennfremur gleymnir á það, að kirkjan
lýtur sínum eigin lögum, lögum, sem eru þannig, að án þeirra
er hún ekki kirkja; lögum, sem kveða á um sjálfstœði hennar
sem félagsheildar og sem þess vettvangs, er Guð starfar á,
meðal mannanna. Og vér mættum gjarna minnast þess, að
hugarsýn lögmálsins, lögmáls Krists, er sú hugarsýn ein, sem
upplýsir oss um eðli þess þjóðfélags, sem vér kjósum eitt allra
þjóðfélaga, þjóðfélags hins lífræna frelsis. Það mætti verða
oss umhugsunarefni á þessum minningardegi um sjálfstæði
landsins.
Þórir Kr. Þórðarson.