Kirkjuritið - 01.06.1960, Blaðsíða 46

284
KIRKJURITIÐ
unum, og sagði: „Æ, frú Tamara, ég get ekki fyrirgefið sjálfri
mér. Hvernig átti ég að vara mig á þessu, einmitt núna, rétt
fyrir hátíðarnar--------? Jæja, hugsa ég, fyrst kem ég þvott-
inum frá . . . Þér kannizt nú við hana Maríu, og hvað hún er
þjónustufrek. Ég var nýbúin að dengja óhreinum nærfötunum
á gólfið, í eina hrúgu, þá veit ég ekki fyrri til en ég heyri sagt:
Komiöi sælar, systur, — og hann stendur á þröskuldinum. Ég
kalla um leið: María, María, komdu hingað! Ég vildi fá hana
til að hjálpa mér við að koma hrúgunni úr augsýn------------
Maja kemur þjótandi, ógreidd og illa til höfð, og þegar hún
sér hann, hrópar hún eins og hún sé að sleppa sér: „Meistari,
meistari, þér eruð kominn til okkar?“ — og viti menn, komin
á knén og snöktir og kyssir hendur hans. Ég dauðskammaðist
mín fyrir hana, frú Tamara. Hvað átti meistarinn að halda
um allan þennan óhemjuskap? Og óhreinar flíkurnar útum
allt! Það var rétt með naumindum að ég kom mér að því að
segja: „Gjörið svo vel og fáið yður sæti, meistari“, og varð
höndum seinni að hrammsa þvottinn uppaf gólfinu. En María
sleppti ekki hendinni á Honum og kjökrar: „Meistari, talið
þér, segið þér eitthvað við okkur, Rabbúní! ...“ Hugsið þér
yður annað eins, frú Tamara, hún kallar hann Rabbúní! —-
Og allt í drasli. — Þér vitið, hvernig það er, þegar á að fara
að þvo, það var ekki einu sinni búið að sópa.---------Hvað
átti hann að hugsa um okkur, ég veit það ekki?“
„Já, en ég skal nú segja yður, Marta mín,“ sagði frú Grún-
feld hughreystandi, „karlmenn taka nú ekki svo eftir því, þó
að eitthvað fari aflaga. Skyldi ég vera farin að þekkja þá?!“
„Hvernig sem það er“, sagði Marta, og augnaráðið varð ein-
beitt. „Það verður að hafa einhverja reglu á hlutunum. Þér
vitiö, frú Tamara: Þegar Meistarinn var að borða hádegismat
hjá tollheimtumanninum, þá gat María litla þvegið fætur hans
með tárum og þerrað þá með hárinu------------Ég veit, að ég
hefði aldrei vogað mér að gera þvílíkt og annað eins, en hitt
hefði ég að minnsta kosti reynt að hafa gólfiö hreint, þegar
hann kæmi. — Já, það hefði ég viljað, sannarlega. Og komið
með fallegu mottuna handa honum, þér vitið, teppið frá Dam-
askus. En ekki óhreinan þvott! Þvo honum um fæturna með
tárum og þurrka þá með hárinu á sér, það getur Maja; en að
henni detti í hug að greiða sér þegar hann kemur, það er of