Kirkjuritið - 01.06.1960, Blaðsíða 49

KIRKJURITIB
287
ág var búin að þessu öllu, var ég svo innilega sannfærð um,
að nú gæti ég með góðri samvizku hlustað á guðs-orð, og ég
læddist inn í stofuna, þar sem hann sat og talaði. María sat
við fætur hans og hafði ekki af honum augun. (Marta hló viö
þurrlega). Mér datt í hug, hvernig ég liti út, ef ég mændi
svona á hann. En þá leit hann á mig svo hýrlega, eins og
hann vildi segja eitthvað. Og þá tek ég allt í einu eftir því,
— Guð minn góður, hvað hann er magur! Auðvitað! Hann
fær aldrei neitt alminlegt að borða, hann hefur varla snert
á brauðinu og hunanginu. Og þá datt mér nokkuð í hug:
Dúfur! Ég matreiði handa honum dúfuunga. Ég sendi Maríu
eftir þeim út í búð, og hann getur hvílt sig svolítið á með-
an. „Maja mín,“ segi ég, „finndu mig snöggvast fram í eld-
hús.“ En María hreyfði sig ekki„ fremur en hún væri blind
°g heyrnarlaus.“
„Hún hefur sjálfsagt ekki viljað skilja gestinn eftir einan,“
sagði frú Tamara góðlátlega og reyndi að róa hana.
„Henni hefði verið nær að hugsa um, að hann fengi eitthvað
að borða“ hreytti Marta úr út sér., „til þess erum við kon-
urnar fyrst og fremst, er það ekki rétt? En þegar ég sá, að
María hreyfði hvorki legg né lið, heldur starði eins og hún
væri í leiðslu, þá — frú Tamara, ég veit varla hvernig það
atvikaðist, en ég varö að segja það. — Herra, — segi ég, —
hirðir þú ekki um það, að systir mín lætur mig eina ganga
Ufn beina? Segðu henni að hjálpa mér 1 eldhúsinu!" Svona
hrökk þetta út úr mér.“
„Nú, og hvað sagði hann?“ spurði frú Grúnfeld.
Augu Mörtu fylltust tárum: „Hann sagði: „Marta, Marta,
Þú ert áhyggjufull og mæðist i mörgu: en eitt er nauðsynlegt.
■^faría hefur valið góða hlutann, hann skal ekki verða tekinn
fná henni.“ Þetta sagði hann, frú Tamara, eða eitthvað þessu
líkt.“
Það varð þögn svolitla stund.
»Og sagði hann ekki annað en þetta?“ spurði frú Tamara.
»Ekki það ég man,“ sagði Marta og þurrkaði burt tárin í
flýti. „Svo náði ég í dúfuungana — þetta eru nú meiri Gyð-
lngarnir þarna í búðinni — steikti þá, og úr innmatnum bjó
til súpuna handa yður, frú Grúnfeld."