Kirkjuritið - 01.11.1961, Qupperneq 35

KIRKJURITIÐ
417
um, livert ferðinni er lieitið. En það má brjóta þennan álaga-
fjötur. Yér getum þvegið af oss liversdagsrykið og orðið að
nýjum mönnum. Hið undursainlega við allt þetta er, að skírn-
arlaugin er alltaf við liendina: Ain Jórdan með hinu lieilaga
vatni rennur aldrei nema í örskotsfjarlægð. Hún er einnig
hér lijá oss.
Og ef vér förum að hlusta, munum vér heyra gný hrynjandi
vatna. Tímans elfur streymir hratt, og allt er á fleygiferð. Ef
vér ein erum bergnumin og heft í fjötur vanans og deyfðar-
innar, villumst vér inn í björgin til tröllanna, þar sem allt lif-
andi steinrennur.
Fjötur vanans er háskalegur, hann blindar oss. Daglega
getum vér liorft á hin mestu undur veraldar án þess að sjá,
af því að vér liöfum haft þau alla stund fyrir augum. Hugsum
oss, að vér liefðum verið blind frá fæðingu, og síðan allt í einu
fengið sjónina. Mundu oss þá ekki þykja allir hlutir undur-
samlegir: Upprás sólar og niðurganga, skrauteldar himins á
stjörnubjörtu kveldi, hin mjúku, hvítu ský, sem svífa yfir
himinhvolfið á hjörtum vordegi, skógartrén, sem anda frá sér
angan og friði, hlómið, sem vex upp úr moldinni tárhreint og
ilmandi. Hvarvetna mundum vér sjá undur sköpunarverksins
með sömu augum og Adam og Eva litu það fyrst í Paradís.
Vér mundum sjá, að allt er furðulegt við þessa tilveru vora á
jörðunni. Veröldin er eitt stórt kraftaverk Guðs:
Með nýrri sjón yfir hauður og haf
sá liorfir, sem hlómin skilur.
Að sitja á krossgötum
Því var trúað í gamla daga, að ef menn sætu úti á kross-
götum á nýjársnótt eða Jónsmessunótt, þá mundu þeir sjá
alls konar undur. Þá fóru álfarnir á kreik og létu falar ger-
semar sínar. Þá fengu skynlausar skepnur sál. Þá fundu menn
óskasteina. Þá hirtust þeim óorðnir hlutir.
í þessum merkilega skáldskap þjóðarinnar er mikill sann-
leikur fólginn: Því miður gerist það ekki oft, að menn sitja
úti á krossgötum. Lífið er fyrir flestum einstefnuakstur. En
detti okkur það í hug, þá eru krossgöturnar við næsta fótmál,
27