Kirkjuritið - 01.04.1962, Blaðsíða 25

KIRKJURITIÐ
167
Kvöldbœnir
Þá væri launað,
ef þú líta mættir
ásján upp lyfta
ungrar móður,
þar sem grátglaður
Guði færir
barn sitt bóndi
að brunni sáttmála.
Svo lýkur Jónas Hallgrímsson þökkinni, sem hann færir
Thorvaldsen fyrir skírnarfontinn, sem stendur í dómkirkjunni
í Reykjavík. Þar er fagurlega lýst þakklæti flestra foreldra til
Guðs fyrir barn það, sem liann hefur þeim gefið.
Flestir foreldrar munu einnig fela Guði barn sitt af hug og
hjarta strax og það lítur dagsins Ijós, og mæðurnar einkum biðja
að jafnaði við vöggu þess, og reyndar alltaf meðan þeim endist
ævin. Ótal menn og konur eru
og þakklátir fyrirbænum for-
eldra sinna og trúa því að bless-
un þeirra hafi fylgt sér allt lífið.
Islenzkum mæðrum hefur
líka fundizt það sjálfsagðast og
æskilegast alls að kenna börn-
um sínum bænir strax og þau
gátu nokkuð numið af vörum
þeirra. Ekkert hafa þær tulið
að þau mætti síður bresta né
láta undir höfuð leggjast en
bænina. Hvern morgun skyldi
byrja með því að lofa skapar-
ann fvrir lífið og biðja um
vernd lians og handleiðslu á
komandi degi. Og þó allra sízt
vanrækja bænina að kvöldi,
gleyma að biðja fyrirgefningar á glöpum dagsins eða leita
skjóls hinna himnesku föðurhanda í myrkri næturinnar.
Enn mun þessi siður almennur í landi voru. Að minnsta
kosti mun kvöldhæn barna þykja sjálfsögð á langflestum heim-
ilum. ÖIl guðrækni, allt kristnihald getur lieldur ekki án bæn-
lifað eða þrifizt. Hún er andardráttur alls trúarlífs — auð-
vitað engu síður hinna fullorðnu en barnanna.