Kirkjuritið - 01.07.1962, Síða 5

KIRKJURITIÐ
291
um við ])að, seni helzt þykir fréttnæmt og frásagnarvert, ef
vér spyrjum blöðin og miðum við stórfyrirsagnir og mynda-
síður, þá gerist einkanlega það, að fáeinir voldugir liníflast
og etjast á, nokkrir illræðismenn skemma, ræna og drepa,
einliver slær met í fimi eða aflraun og kvenfólk striplast á
almannafæri, svo að ástin kulni ekki út í þessum svala lieimi.
í*oir, sem spyrja frétta])jónustu nútímans, livað sé tíðinda í
heiminum, finna fátt af því, sem þó er sagan sjálf, sú saga,
sem hin stríðandi, eðlilega manneskja er að lifa og verður
undirstaða þeirrar framtíðar, sem bíður vor, liver svo sem
l'ún kann að verða. Ég er ekki með þessum orðum að lireyta
neinu að blöðum og fréttamönnum út af fyrir sig, enda
væru slíkir siðabótartilburðir af minni hálfu næsta tilgangs-
btlir. Ég er aðeins að benda á staðreynd, sem með nokkru móti
tilheyrir voru mannlega eðlisfari. Það, sem er eðlilegt, „norm-
ab“, liefur ekki liátt um sig, vekur ekki athygli, er engar frétt-
iv- Einn vanskapaður kálfur verður frægari í svipinn en allar
landsins kýr. Hver er saga vor á liðnu ári, hræður mínir? Hún
er á mannlegan mælikvarða saga liversdagsleikans, svo til etig-
>un munnbiti af blaðamat, m.ö.o. saga af venjulegu líli manna,
se>n svöruðu kvöðum daganna eftir því sem þær bar að hönd-
uni, stóðu hver á sínum stað og inntu sína þjónustu af liendi
við meðbræður og þjóð. Mannlega skoðað er þetta allt og
8umt eða nálega ])að. Atburðir hafa að sjálfsögðu orðið, sem
skera sig eitthvað úr, í starfssögu einstaklinga, í lífi safnaða
°g kirkjunnar í lieild, en líka þeir voru að jafnaði svo „norm-
al , svo eðlilega skapaðir eða þóttu svo sjálfsagðir, að þeir
verða ekki með neinum stórmerkjum taldir. Vera má, að kirkj-
an sé of hljóðlát í starfi sínu. Vera má, að liana skorti einurð,
hugkvæmni eða lag til þess að vekja rétta og holla athygli á
tilveru sinni og erindi sínu. Hugsazt gæti líka, að su „liægri
heyrn“, sem Hallgrímur talar um í vissu sambaudi, sé almennt
venju fremur sljó nú á tímum, sakir þess m. a., að „vinstri
hlustin" sé oftamin við það, sem lienni hentar. Þetta getur
allt verið og meira en líklegt, að svo sé. Það er mál, sem vert
er og skylt að athuga í sínu sambandi. Og það má líka telja
Hokkurn veginn öruggt, að prestur er ekki á réttri leið, ef
enginn liefur neitt við liann að atliuga nokkru sinni. Mann-
eskjan er ekki nægilega ,,normal“ til þess, að lífsviðbrögð heil-