Kirkjuritið - 01.07.1962, Síða 18

304
KIRKJURITIÐ
aft’ farið væri á bak við' neinn málsaðilja. Málið var að sjálf-
sögðu á samri stundu afgreitt til safnaðarráðs, eins og fyrr
segir, samkvæmt fyrirmælum laganna urn það undirbúnings-
verk, sem því ber að vinna, þegar svona stendur á.
Með bréfi frá bagstofustjóra til mín, dags. 5. marz, lágu
fyrir upplýsingar um tölu þjóðkirkjumanna í 5 sóknum Reykja-
víkur skv. íbúaskrá frá 1. des. 1961. Tvímenningsprestaköllin
tvö í prófastsdæminu voru ekki tekin með í reikninginn, enda
koma þau ekki til álita í sambandi við prestafjölgun og mann-
fjöldi þeirra mun ekki raska því lilutfalli, sem miðað er við
í lögunum, þótt tillit væri tekið til hans, nema ef vera skyldi
í þá átt að árétta nauðsynina á fjölgun. Um Kópavog gilda
önnur ákvæði um meðaltölu íbúa í prestakalli en um liin
prestaköllin í Reykjavíkurprófastsdæmi (4000 manns). Yerð-
ur að ganga út frá því, að Kópavogssókn verði nú sérstakt
prestakall með einum presti, unz bætt verður við presti þar
sakir mannfjölgunar, en þess getur vart orðið langt að bíða.
Sé ekki tekið tillit til Kópavogs kemur í Ijós. að í fimm sókn-
um, sem til álita koma, Laugarness- Háteigs- Langholts- Bú-
staða- og Nes-sóknum, eru 42,635 þjóðkirkjumenn og 4 prest-
ar, eða meira en bálft ellefta þúsund á prest. Sýna þessar tölur
að það var ekki ástæðulaust að halda þessn máli vakandi og
vinna að úrbót.
Lögin kveða svo á, að skipting sókna og prestakalla skuli
að jafnaði miðuð við það, að einn prestur sé í liverju presta-
kalli, svo sem verið befur regla öldum saman bér á landi, Um
þetta atriði ætla ég ekki að fjölvrða hér, en ég vil aðeins láta
í ljós þá von, að allir, sem bér eiga einbvern lilut að máli,
og þar með talin prestastéttin í heild, geri sér fvllilega Ijóst,
að framkvæmd þessa máls að þessu sinni er mjög ábyrgðar-
mikil, því að lnin hlýtur óhjákvæmilega að marka stefnuna
eftirleiðis. Þess vegna verður að leggja áherzlu á, að málið
sé skoðað frá öllum hliðum og ekki aðeins frá einu sjónar-
horni og að miðað sé við að reyna að tryggja beilbrigða þróun
í framtíðinni og ekki eingöngu horft í tímabundnar aðstæður
innan tiltekinna safnaða. Ef það yrði t. d. ofan á að þessu
sinni, að sóknum yrði ekki skipt, heldur aðeins bætt við prest-
um án sóknarskipta, markar það stefnuna að öllum líkindum
næstu áratugi, hvar sem mannfjölgun krefst nýrra prests-