Kirkjuritið - 01.07.1962, Side 46

Sigur&ur Jón Jóhanncsson:
Dulrúnir
Huldukona
Sögn dr. SigurSar Júl. Jóhannessonar, Winnepcg 1917.
Árið 1881, þegar ég var á 14. aldursári, var ég smali á bæ
þeim í Borgarfirði syðra, er Flóðatangi Iieitir. Það var morg-
unn einn fyrri part sumars í rigningu og súldarveðri, að mér
var vanl nokkurra af ánum og lagði því af stað að leita þeirra
og fami þær loks eftir langa mæðu. Rak ég þær síðan heim á
kvíaból og fór svo heim í bæinn til að gera stúlku, er Iielga
hét Hálfdánardóttir, aðvart um að hún gæti farið að mjólka
þær; var ég þá orðinn mjög þreyttur og slæptur. En þegar
stúlkan kom á stöðulinn voru ærnar þotnar í burt; varð ég þá
að leggja af stað að elta þær.
Ég var uppgefinn og illa til reika, liljóp því af stað skæl-
andi og hugðist að ná þeim sem bráðast. Ég sá að þær héldu
upp með ánni (Hvítá) með miklum liraða og reyndi ég af
fremsta megni að komast fram fyrir þær, en þær liertu því
meir á sér, þar til að þær komu á sléttan bakka við ána, þar
sem móliraukar voru; þá veit ég ekki fyrr til en þær konia J
einu hendings kasti beint á móti mér. Ég varð forviða yfir
þessu, stóð undrandi og litaðist um eftir livað þessu mundi
valda. Sá ég þá livar kvenmaður stóð á bakkanum; hún liafði
bláröndótta svuntu fyrir sér og veifaði henni framan í ærnar
svo þær styggðust til baka. Þetta sá ég mjög glöggt. Ég leit þá
aftur til að aðgæta, hvort ærnar færu rétta leið, en þegar ég
leit við aftur var vera þessi mér algerlega liorfin. Hugði ég
þó vandlega að og þar eru engin leiti eða misliæðir er á milli
gátu borið. Var mér því atvik þetta að öllu leyti óskiljanlegt.