Kirkjuritið - 01.05.1963, Qupperneq 7

KIKKJURITin
197
Hann liafði átt sína barnatrú, síðar liafði hún dvínaS vegna
eta lians sjálfs og álirifa annara, en þó fór honum sem og svo
tnörgum öðrum, þeir hugsa lítið um trúna á unglingsárum en
vakna svo til liennar aftur með börnum sínum. Finna þá, að
kvað sem öllum efa líður þá er hún j)ó það fegursta, sem J)eir
Seta gefið þeim.
Fjf við lítum á lilut kvöldbænar, sem börnum er kennd og
íhugum livaða J)átt hún á í J)ví, að þau sem fullorðin geti
^oniið til Guðs með bænir sínar, liljótum við að sjá, að hún
er grundvöllur J)ess — hún er fyrsta sporið. Þó er fjarri mér
að segja eða álíta, að þeir, sem aldrei liafi lært bænir sem
l)örn, geti ekki verið trúaðir eða lært að biðja sem fullorðnir.
Hn hitt álít ég, að liafi lítið barn lært að biðja og lært að hugsa
ser Guð þann föður, sem það gctur leitað til, þá rnuni })að
vera því auðveldara og eðlilegra síðar. Ef til vill má deila um
trú og trúsiði, J)að má deila um allt. En þelta er okkar trú og
bænin er fegursti þátturinn í þeirri trú, bænin og trúin á mátt
Wnarinnar.
Hvergi lief ég séð beðið af meiri lotningu né lieyrt sam-
stilltari bænargjörð en meðal negra í babtistakirkju einni í
l'öfuðborg Bandaríkjanna, Washington. Það var í miðri viku
síðastliðið liaust, ég var að koma frá því að skoða hersjúkra-
l'ús í Bethesda og var á leið til gistihússins. Skammt frá var
þessi babtistakirkja, hún var opin, organtónar bárust út um
úyrnar og negri sat á tröppunum. Ég hafði aldrei komið inn
í kirkj u babtista og lék forvitni á að sjá hvernig þeirra guðs-
þjónustur færu fram, gekk því til negrans og spurði hann
úvort einhver atliöfn væri í kirkjunni eða færi að hefjast.
Svaraði hann þ ví, að eftir hálfa klukkustund yrðu bænir og
sálinasöngur. Til öryggis spurði ég hann livort hann héldi,
*>ð ég mætti koma inn. Svarið var stutt: „Allir, sem vilja biðja
eru velkomnir“.
Ég ákvað að fara inn. Kirkjan var gömul að sjá, stór en ein-
Éild. Annar negri var þar inni, eldri maður, livítur fyrir hær-
11511 ’ sem sat og lék á orgelið. Ég fékk mér sæti á aftasta bekk
°S blustaði á leik hans. Það var svalt og gott inni og þótt kirkj-
1155 stæði við fjölfarna götu var undravert hvað liávaðinn barst
itio inn. Eftir stutta stund stóð negrinn upp, gekk til mín og
vtinti sig sem organleikara safnaðarins, spurði hvaðan ég væri