Kirkjuritið - 01.12.1963, Side 16

KIItKJURITlÐ
446
Súlnaraðir skipta kirkjunni í miðskip og; liliðarskip. Súiur
liennar og súlnabogar eru svimhá, og svífa fagurskreyttar hvelf-
ingar uppi yfir. — Eftir því eru víddir hennar á alla vegu.
Hvelfingar hennar liafa, bæði í kór og efst í hvolfum, kvað-
ratrúðuskreytingu, er minnir á Panþeonmusterið gamla. Þetta
eru djúpir rammar, en ekki smá minnkandi liolir ferningar,
lieldur stærri flötur innst, á þeim fieti miðjum útskorið blóm.
1 kór eru rammarnir gylltir og svo blómið en flötur hvítur.
1 þverlivelfingum framan við og ]>ar út frá, rammar hvítir en
fiötur gylltur og blómið livítt. Þessi skreyting er bæði að fornu
og litum ákaflega fögur.
I aðalkór kirkjunnar, undir kúplinum, er sporbaugamynduð
rúða fyrir ofan háaltarið. Þessi skífa er af alabastri og þannig
lögð, að alabastursfletirnir mynda geislalínur, er stefna að
miðju rúðunnar. Þar í miðjum sporbaug er hvít marmaradúfa.
Þegar sólin skín í gegnum albastursgluggann, lítur þetta iit
eins og geislastafirnir komi frá dúfunni. Sólbirtan er eins og
gullinn bjarmi gegnum alabastrið.
Undir kúplinum efst eru litlir gluggar sitt hvoru megin til
liliðar. 1 gegnum þá falla sólargeislarnir skáliallt niður og mæt-
ast yfir dúfunni. Verður af þessu stöðugt geislaflóð og ljósflóð
í kringum dúfuna á alla vegu, eins og það streymi bæði að
lienni og frá henni.
Þetta þótti mér yfirmáta fagurt.
Þannig er livað eina útreiknað af hinum mikla meistara, Mic-
liael Angelo, sem Péturskirkju stílaði, og svo af öðrum þeim,
er þar lögðu list sína við. Þar er ekkert óljósri tilviljun háð,
lieldur í liverju einu fyrirfram útreiknað og séð, livernig verða
muni, þá verkinu er lokið.
Við sáum kirkjuna ekki eins og liún á að sér að vera, held-
ur í viðbúnaði kirkjuþings. Þar voru uppi gullkögruð dam-
asktjöld, ýmist rauð eða grá, milli aðalskips og hliðarskipa,
og liækkandi sætaröðum fyrirkomið í miðskipi, sem ekki er
venja að hafa. En fyrir þetta naut sín ekki að fullu víðfeðmi
kirkjunnar og frjáls súlnagöng. Sáu þeir jiað bezt, er áður
böfðu séð liana ótjaldaða.
Mér þótti nóg um víðfeðmi hennar samt, en veit ])ó, að mikið
skorti á, er þar sá ekki í gegn, sem tjöldin voru.