Kirkjuritið - 01.02.1966, Blaðsíða 6

52
KIRKJURITIÐ
En skanimt var liSið' á þingtímann, þegar það kom í 1 jós,
að álitsgjörðir undirbúningsnefndanna, -— en um skipun þeirra
liafði ráðuneyti páfa, kúrían, ráðið mestu, — voru alls ekki J
samræmi við skoðanir þingmeirihlutans. Þingið tók allt aðra
stefnu en nefndirnar liöfðu til stofnað. En það hefði vart get-
að gerzt nema fyrir álirif og beina íhlutun Jóhannesar páfa
og nánustu samstarfsmanna lians, svo sem Bea kardínála. Og
þegar Páll páfi VI. tók við taumlialdinu og fékk það vanda-
sama og ábyrgðarmikla hlutverk að stýra liinu nýbyrjaða þingi
og leiða það til lykta, reyndist liann, þegar á allt er litið, rétt-
ur maður til þess mikla lilutskiptis.
Þegar þinginu lauk, urðu allir að viðurkenna, bæði kaþólskir
menn og aðrir, að lieildarstefna þess liefði í meginatriðuiu
orðið önnur en menn varði fyrirfram. Ef framlialdið verður
svo sem þingið gefur tilefni til að vona, má telja, að tímamót
séu orðin í sögu kaþólsku kirkjunnar, jafnvel aldahvörf. Það
hefur verið sagt, að þingið tákni það, að tímabil gagnsiðbót-
arinnar sé á enda. Svo mikið er víst, að margar ályktanir þess
lýsa byltingu í viðhorfi. Þar má nefna afstöðuna til Heilagrar
Ritningar, til trúfrelsis og til annarra kirkjudeilda.
IV.
I ágústmánuði í fyrra tók ég þátt í hátíðaliöldum í Svíþjóð í
tilefni af því, að liðin voru 40 ár síðan hið alþjóðlega kirkju-
þing var liáð í Stokkliólmi og Uppsölum árið 1925. Hinn mikli
forgöngumaður þess var Söderblom, erkibiskup Svía. Styrjald-
arárin fyrri liafði liann verið í stöðugu sambandi við kirkju-
leiðtoga í ýmsum löndum í því skyni að örva vitund kirkj-
unnar um alþjóðlegt eðli sitt og köllun og leita fyrir sér uD>
möguleika á því, að kirkjan bæri sáttarorð á milli styrjaldar-
aðilja. Hann átti ýmsa skoðanabræður og fylgismenn og lilaiit
friðarverðlaun Nóhels að launum fyrir viðleitni sína, en til-
raunirnar báru ekki sýnilegan árangur. Vorið og sumarið 1919
skrifaði Söderblom margar greinar í blöð og tímarit víðsvegar,
þar sem liann livatti til þess, að stofnað væri „ekumeniskt
kirkjuráð“, er gæti talað í nafni kristninnar allrar í sameigin-
legum málum þjóða á sviði trúar og siðgæðis. Sú hugmynd
átti langt í land. En stuðning hlaut hún. Patriarkinn í Kon-
stantinópel ritaði árið 1920 opið hréf til allra kristinna manna,