Kirkjuritið - 01.02.1966, Blaðsíða 14

60
KIRK JURITIÐ
búin vopnum og klæðum frá 15. öld. Sjálfum fannst mér,
þar sem ég var þarna kominn í minni svörtu silkiliempu með
pípukragann, að ég ætti lielzt heima í flokki liinna spænsku
kammarherra páfans, en þeir eru einmitt í svörtum silkiklæð-
um með pípukraga samkvæmt móði tignarmanna 16. aldar-
En sem betur fór var mér ekki ruglað saman við þá herra-
menn, enda kunna þeir betri skil á metcrðum sínum en svo,
að þeir villist á torkennilegum, aðvífandi náungum, þótt
aldrei nema þeir séu búnir að liætti 16. aldar manna.
Þegar páfi var kominn fyrir altari liófst messan og látleysi
hennar og einfaldleiki stakk mjög í stúf við það litauðga og
margbrotna sjónarspil, sem blasti við augum. Ég hafði spurt
sjálfan mig: Hvað verður um kjarnann í öllum þessurn um-
búðum? Kjarninn sagði til sín, liinir kunnu liðir messunnar,
að mestu lesnir, að nokkru sungnir. Og fyrir altarinu var ekki
brúða í skrautsýningu, heldur maður, sein livarf inn í lilut-
verk sitt, gaf sig bæn sinni og tilbeiðslu á vald, stóð einn
fyrir Guði í lítillæti og lotningu syndugs manns, gagntekinn
af því einu að mega tilbiðja liann og mikla hans náð.
Álirifaríkt var það, er 6 drengir gengu til altaris, hver af
sínu þjóðerni og liörundslit, og neyttn Iiins heilaga sakra-
mentis sem fulltrúar fvrir álfur og þjóðir heims.
Auk áheyrnarfulltrúa og gesta voru þarna opinherir sendi-
rnenn 90 ríkja, ráðherrar og sendiherrar.
Að lokinni messu flutti páfi ávarp á latínu úr hásæti sínu
fyrir höfuðdyrum Péturskirkju. Hann ávarpaði „alla bræður
í hiskupsemhætti og alla aðra um víða veröld“. Hann sneri sér
einkum til þjáðra og sjúkra, til biskupa, sem gátu ekki verið
nærstaddir sökum þess að þeim var synjað fararleyfis úr lönd-
um sínum. „Kirkjan, auðmýktu bræður, er með yður og með
yðar trúuðu hjörð', með öllum, sem deila kjörum yðar. Með
yður sé einnig samvizka heimsins“. Hann beindi einnig kveðju
til þeirra manna, „sem þekkja oss eigi, skilja oss eigi, kveðju,
sem er rík af von en einnig rík af virðingu og kærleika. Það
er ekki skilnaðarkveðja, lieldur kveðja vináttu, sem vara mun“-
Á eftir ávarpi páfa var fluttur boðskapur þingsins til ýmissa
stétta og skiptust kardínálar á um að flytja það mál. Á milli
þátta gengu fulltrúar stéttanna fyrir páfa og þágu blessun
lians. Þar áttu fulltrúa ríkisstjórnir, menntamenn, listamenn,