Kirkjuritið - 01.02.1966, Blaðsíða 29

KIRKJURITIÐ
75
tjj 11 Þess ætlast að menn uppgötvuðu kjarnorkuna. En ekki
4ft'' "Cla drepið liálft mannkynið með lienni í einum livelli.
“i n»óti skýrist vonandi æ betur hversu stórkostlega má
'una öllu mannkyninu til velfarnaðar.
<llu seni sagt hefur verið er inngangur að þeim ályktun-
^ Uln’ að andlegur þroski mannanna verður að vera sem
j .g Síllnstíga tæknilegum framförum, ef vel á að fara. Og um
10 varpa ég fram spurningu, sem stundum er borin upp af
0 r t-.'iiðinii nútímans: Eru ekki siðferðilögmálin jafn ákveðin
nattúrulögmálin, og þess vegna jafn afdrifaríkt að brjóta
geSQ báðum?
a eu iiknr til þess liggur í augum uppi að hlutverk kristninn-
°g ‘dlra réttnefndra menningarstefna verða sífellt að færast
1 a,lkana.
rf<’nglog lýsing stórbroti nnar konu
' |lossi ummæli Ólafíu Jóhannsdóttur um móðursystur benn-
°rbjörgu Sveinsdóttur:
otr" ll, l|m var liún að heiman beilu sólarbringana, og kvöld
oír |'U,r"Ua fúr bún að vitja um sængurkonurnar sínar. Þær
. ' 11 hörnin þeirra áttu lijarta hennar, en lieimilið bennar
líka og amma og ég, allir áttu það, sem þurftu á lið-
]j ,1U ad lialda, og landið liennar átti það, eiginlega átti allur
fj 11111,11111 það, svo langt sem liún þekkti þarfir bans. En til-
v i '=ar bennar sátu aldrei aðgjörðarlausar, þær urðu að sí-
luin 'll Star^sel111 fyrir lla®’ sem hún náði til. Stundirnar, sem
Ur ' ^lernia’ vann hún úti og inni, gólfin þvoði hún úr þrem-
])lo,01,111111 nteð tveimur rýjum og þeirri þriðju til að þurrka
fv . °" fvlgdi í verkinu kenningu sinni, að lúta skotin ganga
koi '• °” ^ala heldur mitt gólfið verða út undan, ef ekki yrði
Upj^1121 vflr allt, Arfi og illgresi fékk aldrei næði til að vaxa
a, S s,aðar á lóðinni bennar. Það var bletturinn, sem hún átti
0(r ja ta Islandi til gagns og sóma. ísland var lienni fegursta
q0, ezla landið í heiminum, en dætrum þess og sonum bafði
að r ^yrir sónia þess, frjósemi og prýði, og þá köllun varð
]ltii) Ia 1 daglega starfinu, þennan lífsóð sinn óf hún allavega
ein - !llyndum °rða og verka, sem ósjálfrátt festust mér undir-
s 1 harnsminni“.