Kirkjuritið - 01.01.1968, Side 11

kyssir jörS, svo kve&ur viS.
Ó, þú dýrSar ásýnd bjarta
ó, þú náttúrunnar hjarta
ó, þú Ijúfa lífsins liaf.
Allar lífsins œSar streyma
út frá þér til vorra heima
þeim sé vegsemd, þig sem gaf.
Loftsins hnatta leiSargySja
lýSir margir þig tilbiSja
mörg er villa meiri en sú.
Ekkert þaS, sem augaS kannar
eSa mannleg vi-zka sannar
almátt drottins eins og þú.
Fœra lof þér fagra stjarna
frjálsar tungur jarSarbarna
munu líf á meSan finnst
En svo kemur aS því líka,
er þitt IjósiS geislaríka
skín í bláu heiSi hinzt.
Munu eftir alda aldir
eflaust þínir dagar taldir
týnist allt í tímans hyl.
Þá er veldi þínu lokiS,
þá í öll lífs skjól er fokiS,
sem aS náSi tign þín til.
Þá mun auSnar helkalt húmiS
hylja gervallt stóra rúrniS
alfaSir, sem útbjó þér.
Samt mun aftur — eitt þó lwerfi
annaS myndast sólarkerfi
— eilífSin því aldrei þver.
Skráð að sögn Signýjar Jónsdóttur
frá Neðri-Hundadal, Dalasýslu.