Kirkjuritið - 01.11.1970, Page 29

KIRKJUItlTIÐ
411
1 þessu máli, gerð’i ég mér m. a. þá grein fyrir skyldu minni, að
einmitt í þessu tilviki bæri mér að reyna að forðast að skapa
fordæmi, er kynni að binda liendur þeirra, sem síðar eiga
tun að fjalla. Þetta starf er þess eðlis, að þegar því er ráðstafað
liverju sinni, þurfa þeir, sem úr svo vöndu eiga að ráða, að
hafa svigrúm. Það verður ekki bjá því komizt, að þeir verði
að taka á sig ábyrgðina samkvæmt persónulegu mati og eigin
samvizku. Það er auðvitað varlegra að fullyrða sem minnst
Utn það, hvernig sjónarmið og verk okkar verða metin og
vegin af þeirn, sem síðar eiga að ganga í sporin. En ég stend
við þau almennu rök, sem ég studdist við í þessari ákvörðun
°g bíð rólegur átekta. Það getur liugsazt, að bin hörðu orð
1 umræddum pistli, svo og ýmsar aðrar ,,þakkir“ sem ég hef
fengið fyrir þátt minn í því að kirkjan eignaðist þetta embætti,
veki einbverjum undrun, þegar frá líður, meiri en veitingin að
þessu sinni gefur tilefni til.
Allt er það maklegt og rétt, sem sagt er um séra Lárus
Halblórsson í pistlinum, og hann er maður, sem ég met mikils.
En óeðlilegt er að þegja um þriðja umsækjandann, sr. Yngva
Eóri á Prestsbakka. Hann liefur lengri samfelldan þjónustu-
túna að baki en sr. Lárus, sem liefur ekki gegnt embætti í
kirkjunni undanfarin 6 ár, þó að bann hafi að vísu verið virk-
'u- með ágætum í þágu kirkjunnar. En ef leita ætti að hlutlægri
'úðmiðun, er ekki sanngjarnt né rökrétt að ganga framlijá
sr- Yngva, eins og liann væri ekki til í þessu sambandi. Hann
úefur um eins árs skeið á yngri árum stundað framhaldsnám
1 Kaupmamiaböfn. Hann hefur í 26 ár samfellt með fyllsta
sónia þjónað afskekktum prestaköllum, sem engum þykja
eftirsóknarverð. Það var m. ö. o. ekki aðeins ungur prestur, sem
Eeppti við sr. Lárus, lieldur einnig roskinn sóknarprestur,
úinn mætasti maður, nokkru eldri að árum en sr. Lárus og
tneð lengri embættisferil að baki. Það má meta menn og störf
a ýnisa vegu. En úr því að verið er að tala um starfsferil, þá
þykir mér mega virða það nokkurs, þegar menn liafa lengi og
vel gegnt embætti í einangrun og við óliæga aðstöðu. Það gat
ekki verið einsætt að ganga framhjá slíkum manni, ef miðað
Var við starfsár og aldur. Og bvorki bonum sjálfum né öðrum
Prestum, sem liafa liaft sambærilegt blutskipti í þjónustu kirkj-
l,nnar, getur legið það í léttu rúmi, bvers slík þjónusta er