Kirkjuritið - 01.11.1970, Blaðsíða 37

Séra Árelíus Níelsson:
Fermingarbarnið
I þjóðsögum Islendinga er sagt frá gamalli konu og viturri,
sem kom í lieimsókn vegamóð til ungra manna, bræðra firnm,
sem bjuggu á kotbæ einum.
Þeir tóku henni vel og gáfu lienni að drekka, en að launum
gaf hún þeim nöfn sem síðar urðu meginuppistaða í skap-
gerð þeirra og persónuleika.
Raunar var gamla konan gyðja í dularklæðum, drottning
^náttarins í dulargervi.
Þetta er að vissu leyti táknmál um kirkju Krists og aðstöðu
hennar til unga fólksins með kynslóð hverri. Hún kemur í
heimsókn ef svo mætti segja við skírn og fermingu livers
harns, og taki það og ástvinir þess henni vel, þá veitir hún
að launum vígða þætti í persónuleika unglingsins, skapar hon-
um vissa aðstöðu í heimi hinna fullorðnu, veitir honum nafn
að varðveita með lieiðri.
1 flestum löndum og meðal flestra þjóða, allt frá hinum
ií'Uinstæðustu til hinna liáþróuðustu eru tíðkaðir einlivers
honar lielgisiðir, og vígslur framkvæmdar til að færa ung-
tUenni frá bernsku og æsku inn á aldur liins fulltíða manns.
Þessir siðir eru sums staðar frumlegir og fáránlegir og geta
Jafnvel verið tengdir blóðfórnum og grimmd.
En allir stefna þeir að því að vekja liinn verðandi full-
l't'oska mann eða konu til ábyrgðar og umhugsunar um vanda-
111 ál lífsins og eigin persónuleika.
I kristnum löndum eru þessir belgisiðir ferming, staðfesting,
a alþjóðamáli confirmation, en það er staðfesting þess, sem
Sjört var og sagt í skírnarsáttmálanum um fylgd og lilýðni
' ih boðskap Krists.
Fyrirmynd eða frumþátt þessarar atliafnar má rekja alla