Kirkjuritið - 01.12.1970, Qupperneq 34

KIRKJURITIÐ
464
gerðist að fjöldi fólks auk nánustu lærisveina Jesú, lireifst af
lieilögum anda.
Fyrst í stað var þetta náið bræðralag, sérstakt fyrirdænik
sem trúlega margir lirifust af. Og kristnir söfnuðir þutu upp
þrátt fyrir ofsóknir og píslarvætti.
En brátt bófust trúfræðideilur meðal þeirra og kirkjan
sundraðist í margar deildir, sem í dag eru næstuin óteljandn
en skiptast þó í nokkrar meginfylkingar. •— Samskipti þeirra
bafa lengst af verið ótrúlega ill — jafnvel blóðug. — Andleg
blindni, fávíslegur lærdómsliroki, drembin yfirstéttarbyggj8’
ágirnd og valdagræðgi bafa mikið komið þar við sögu.
Gott er til þess að vita, að á þessari öld befur nokkuð rofað
til og lægt öldurnar. Ekki aðeins innan sjálfra aðalkirkjudeild-
anna. Þær liafa líka liafið viðræður og vott af samstarfi sín 11
milli. Vonandi snýst þessi vorbirta til sumars.
Hér eru þó skuggar á og skal einn nefndur.
Þótt stjórn Lútberska Heimssambandsins, tæki þá lofsverðu
ákvörðun í sumar, að liætta við að lialda þing sitt í Brasilíu?
vegna óstjórnarinnar og auðkúgunarinnar þar í landi, voru
flestar umræður þess og ályktanir sama marki brenndar °r
áður á þingum þess og Alkirkjuráðsins. Fjölluðu mest uin
guðfræðileg efni og formsatriði, sem bvort tveggja lieyra frein-
ur til umbúða en lífs og starfs. Hliðruðu sér bjá að ráðast
Jieint gegn andkristninni, segja veraldarhöfðingjunum til synd-
anna og skera upp berör gegn herbúnaðaræðinu, miskunnar-
lausri fjármálabaráttu, efnislegri og andlegri eitrun, og öðru
slíku ranglæti og spillingu vorra tíma.
Þessum ráðstefnum svipar, því miður til þings Sameinuðu
þjóðanna. Þær vekja fremur vonbrigði en að þær hreinsi t1
og inarki nýjar leiðir, enn sem komið er.
Þingfulltrúar eru líka flestir gamlir í bettunni og í vegb'P'
um embættum, bundnir í báða skó af ótal kreddum og fjö*1'
aðir ýmsum veraldlegum viðjum.
Það örlar vart á því að leiftrandi bugsjónamenn og spámann-
legir eldbugar kveði sér hljóðs, og kennist ókynntir sem kristn-
ir menn frá höfði og niður í tær og xit í fingurgóma.
Æskumenn ýmissa landa eru farnir að krefjast slíkra kristm-
boða og kirkjuleiðtoga, en gæta þess ekki að þeir verða að
koma úr þeirra eigin röðum.