Kirkjuritið - 01.12.1970, Blaðsíða 37

KIRKJUIUTIÐ
467
ef oss tekst að koma ár vorri vel fyrir borð á alþjóðamiðum.
En hinu verður vart neitað, að oss er að suniu leyti farið
sem manni, er rær einn á báti út á reginbafi og verður að
treysta á sjálfan sig til að sigla fleyi sínu lxeilu í liöfn.
Lán vort, frelsi og manndómur býr í oss sjálfum, að því
leyti, sem það stendur í mannlegu valdi.
Þess vegna bræðist ég sundrungina og veit að bræðralagið
harf að eflast.
Vér verðum líka að skilja að menning og menntun er ekki
‘ið fullu bið sama.
Og allra sízt loka augunum fyrir því að trú og siðgæði er
j;*fn nátengt og slofn og greinar.
Oldur ofbeldis og auðbyggju, flokkadrátta, nautnasýki og
unnarra þess kyns afla, skella á oss.
Hvað er til ráða gegn því?
„Ekkert getur frelsað Frakkland nema kristindómur“, skrif-
aði Emil Zola einu sinni, og var liann þó ekki trúaðri en
‘dinennt gerist.
Oetur ekki verið að þetta gildi um Island líka?
Er það ekki einmitt tilfinning þess að vér íslendingar teljum
0ss allir að kalla til kirkjunnar. •— Án þess því miður að hugsa
‘ilvarlega um livað það þýðir og á að hafa í för með sér.
Kirkjur hvítra manna í Suður-Afríku eru hræður, sem vér
skulum minnast.
Þær eru lokaðar Kristi. Jafnvel í bókstaflegum skilningi.
Lögreglan mundi reka liann hranalega á dyr, ef liann kæmi
þar til bænar eins og hann var liér á jörðu. Hann væri ekki
"ðgu livítur.
Þó kalla þeir, sem lielga sér þessar kirkjur sig kristna.
En það eru ekki játningarnar, lieldur hugarfarið og lífemið,
Seni sker úr um það, liverjir em kristnir.
Ég segi þetta ekki sem áfellisdóm, en sem sjálfsásökun og
Þ1 umliugsunar.
Mildi guðs sé með oss öllum.
(Sjónvarpsrœða 20. september 1970.)