Kirkjuritið - 01.12.1975, Qupperneq 43

akri, sem hann fann sig af Guði kall-
aðan til að yrkja.
Ekki voru allir Ný-íslendingar ein-
huga í því að kalla sr. Jón til prests-
þjónustu sín á meðal. — Norskir vinir
sr. Páls Þorlákssonar suður í Minne-
sota höfðu hvatt hann til að fara norð-
ur og bjóða löndum sínum þjónustu,
' án þess að um nokkur laun væri
sð ræða, a. m. k. fyrsta kastið. —Telja
ná líklegt, að norska synódan hafi
tofast til að styrkja hann eitthvað fjár-
hagslega, — þótt þess sé hvergi bein-
'inis getið, — og því hafi hann boðizt
til að starfa endurgjaldslaust. — Þessu
tilboði tóku allmargir heimilisfeður, —
°9 fór það svo, að um nokkra hríð
v°ru þejr báöir þjónandi í Nýja-íslandi,
og búsettir að Gmili, — sr. Jón og
sr. Páll.
Það fór ekki leynt, að þessir tveir
mikilhæfustu leiðtogar áttu ekki sam-
le'ð, nema að mjög takmörkuðu leyti.
Sr. Páll hafði drukkið í sig kenningar
norsku synódunnar, eins og þær voru
fúlkaðar í prestaskólanum í St. Louis.
þeim fylgdi hann fram með þeirri
alvöru og ósveigjanlegu festu, sem var
°aðskiljanlegur þáttur af eðli hans.
Hann var að eðlisfari lítt umburðar-
^yndur maður. Þeim, sem við hann
ræddi, fannst ætíð, að í hans huga
myndi aðeins ein skoðun eiga rétt á
Ser’ — sú, sem hann sjálfur hafði.
^ann var hvort tveggja í senn, ákafur
°9 stilltur. Að sögn rann honum aldrei
1 skap, hvað sem við hann var sagt.
9 þa var hann allra rólegastur, þeg-
ar 9lóðin var hvað heitust í kolunum
1 kringum hann. Hann var bjart-
Ur yfirlitum og óvenjulega sviphreinn.
Viðmót hans og framkoma bar ó-
tvírætt með sér, að hann var góður
maður. Hin sterku orð hans — og
ákveðnu skoðanir gerðu það að verk-
um, að menn skiptust í ákveðna flokka,
með honum eða móti.
En hann elskaði Drottin sinn
og hann elskaði hina bágstöddu landa
sína, — og lagði allt í sölurnar, hvort
sem vel var talað um hann eða illa.
Kristindómur sr. Jóns var hins vegar
mótaður hér heima. og því má
segja, að hann hafi staðið löndum sín-
um nær en sr. Páll, og þeir skil-
ið hann betur. Hann var flestum
þeim hæfileikum gæddur til líkama og
sálar, er gjöra menn sjálfkrafa að leið-
toga annarra manna. — Hann var
glæsilegur og höfðinglegur að ytra út-
liti. — Stórlyndur var hann og ákaf-
lyndur. Gat verið bráður, ef um smá-
muni var að ræða, en stillti skap sitt
vel í stórræðum og vanda. Lítt var
hann sveigjanlegur, er hann hafði fast-
ráðið eitthvað, — og hvað sem það
kostaði, vildi hann hafa sitt fram. Kæmi
fyrir að hann beitti óbilgirni, var hann
hinn sáttfúsasti. Blíðlyndur var hann
að eðlisfari og ógleymanlega ást-
ríkur þeim, sem næstir honum stóðu,
og hreinlyndi hans var að orðtalri
haft.
Trú hafði sr. Jón flestum mönn-
um fastari, — trú á tilgang og höfund
lífsins. Frelsarinn Jesús Kristur var
vinur hans og bróðir. Honum treysti
hann. Hann elskaði hann sem félaga
sinn og samverkamann — og tilbað
hann sem Drottin sinn og Guð. Hon-
um var það engin uppgerð, er hann
gekk að verki og sagði fyrir verkum
281