Kirkjuritið - 01.04.1978, Qupperneq 32

Á síðari tímum hafa dyr lokizt upp fyrir Gyðingum víða um lönd krist-
inna þjóða. Þeir áttu jafnvel kost á meiri háttar embættum. En oft með
því skilyrði, að unnt vær að leggja fram skírnarvottorð. Fjöldi skírðra
Gyðinga hefur aukizt gífurlega.
En þar er ekki hcldur um Gyðingakristniboð að ræða.
Þegar Gyðingaofsóknirnar stóðu á stríðsárunum, faldi kristin djákna-
systir hóp Gyðinga og barg þar með lífi þeirra. Hún bað með þeim og
fyrir þeim, — áður en þeir fóru af heimili hennar. Sú lífsreynsla gleymdist
þeim aldrei. Þeir urðu að kynna sér betur þá trú svsturinnar, sem olli því,
að hún var fús að hætta lífi sínu þeirra vegna. Og hún hélt áfram að biðja
fyrir þeim, eftir að þeir voru farnir frá henni. Margir þessara Gyðinga
öðluðust trúna á Krist.
Þannig er Gyðingakristniboð.
Kristinn maður skal leitast við að hefja samræður við Gyðinga. Honum
ber að segja Gyðingum frá kærleika Guðs til ísraels og vilja Guðs til að
frelsa alla menn, — en einkum Gyðinga. Hann á að leiða Gyðingum fyrir
sjónir, að Guð lét Jesúm Krist fæðast meðal Gyðinga, að hann dó á
krossinum til þess að friðþægja fyrir syndir allra manna, — einnig Gyð-
inga, — er samtíðarmenn hans meðal Gyðinga höfðu viðurkennt, að hann
væri sonur Davíðs, Messías ísraels.
Takmarkið er ekki skírnin, heldur afturhvarf, að þeir snúi aftur til Guðs.
Þegar hönd Guðs hrífur svo einhvern Gyðing, og hann kemst að raun
um, að Jesús er frelsari hans, þá getur skírnin farið fram að viðhafðri
mikilli bæn, en án umstangs.
Þannig má boða Gyðingum kristna trú í dag.