Kirkjuritið - 01.04.1978, Síða 34

barnæsku hef ég veriS þess fullviss,
að Jesús stendur við skírnarfontinn.
Við getum ekki séð hann, af því að
eitthvað er að augum okkar, en hann,
sem er gefið allt vald og kærleikur á
himni og jörðu, er nú í þeirri aðstöðu,
að hann verður að gefast algjörlega
upp. Frammi fyrir honum er hjálpar-
lausasta vera ,sem til er, nýfætt barn.
Hann gefur þessu nýfædda barni allt,
sem hann á: Heilagan anda, fyrirgefn-
ingu syndanna og eilíft líf.“
Mörg börn voru viðstödd skirnina.
Þau stóðu hringinn í kringum skírnar-
fontinn, eins og vera ber: „Leyfið
börnunum að koma til mín og bannið
þeim það ekki, því að slíkra er guðs
ríkið.“
Eftir skírnarathöfnina fylgdi ég fjöl-
skyldunni út að kirkjudyrum, en allur
söfnuðurinn stóð á meðan. Móðirin
gekk við vinstri hlið mér með nýskírða
barnið. Við hægri hlið mér gekk 7 ára
gömul telpa í fína, síða kjólnum sín-
um. Hún hafði sagt fyrir skírnina: ,,Ég
vil fá að leiða prestinn."
Ég nota ávarp til guðfeðgina, sem
ég hef lært hjá dönskum starfsbróður
mínum: ,,Þér, sem eruð guðfeðgin
þessa barns, getið nú vitnað um, að
þetta barn er skírt til nafns föðurins,
sonarins og hins heilaga anda. Ég
minni yður á skyldur yðar við þetta
barn: Er þér biðjið til Guðs, eigið þér
að bera barnið fram fyrir hástól hans.
Þegar barnið verður nógu gamalt til
þess, skuluð þér segja því frá, hvað
oss hlotnast í heilagri skírn: Vér höf-
um eignast Guð að föður, Jesúm að
frelsara og heilagan anda að vegsögu-
manni hér í þessum villugjarna heimi.
Barnið lærir þá bezt að meta þetta, ef
32
það sér foreldra og guðfeðgin lifa 1
þeirri náð, sem vér eignuðumst í skírn-
inni. Þá náð eigum vér alla ævi, Þvl
að Guð iðrar ekki náðargjafa sinna og
köllunar. (Róm. 11:29). Friður sé með
yður. Amen.“
Árin 1952—1964 annaðist ég a|lar
íslenzkar kirkjulegar athafnir í Dan-
mörku ,oft í kirkjunni minni í Strö, sem
er 800 ára gömul. Þá vorum við vón
að syngja í lok hverrar athafnar eina
þjóðsöng veraldar, sem er kristinn
sálmur ,,Ó, Guð vors lands". Ulla>
konan mín, lék á orgelið, en hún
lærð á konunglega tónlistarskólanum'
Eitt sinn báðu ung brúðhjón mig a®
setja hringana á fingur þeirra við vígs1'
una. Þetta er ekki í helgisiðunum, e°
ég ,,fékk“, hvað ég átti að segja ^
stundinni. ,,Sjá, nú færi ég yður þenn'
an hring trúfestinnar, sem gjörður er
af hinum hreina málmi, sem ekki getur
spillzt af neinu í þessum heimi. Hann
hefur hvorki upphaf né endi og er Þvl
tákn eiðlífðarinnar.“
í kirkjunni í Strö hangir stór róðu
kross frá dögum Valdimars mik*3
(1131—1182). Það er Kristur ,si9ur'
vegarinn með konungskórónu, Hvltl,
Kristur víkinganna, sem stendur
stafni og siglir frá sigri til sigurs. ^
er einnig bikar frá 1350, sem fram
ársins 1536 var notaður af katólsku’1'1
prestum. Á hann er grafið: ,,Ego Dan
onicus Roskildensis et Rector ®tr°’
Jacobus, me fieri fecit.“
Meðal endurminninga minna er ®
irfarandi: Ég vígði ung brúðhjón
pa<J
nda
cjtt
okkur kveðju á hverjum jólum-
árið fengum við mynd af þessari ha
skírði seinna þrjú börn þeirra.
eiga nú heimili á íslandi. Þau se
J