Kirkjuritið - 01.04.1978, Síða 78

Fæstir hafa lært að hlusta og eyða
litlum tíma í það, og er það þó flestu
þýðingarmeira. Það er hægt að þjálfa
eyra sitt og læra að hlusta, en fáir eru
fullnuma í þeirri list. Þetta er þó eitt
það mikilvægasta, sem við gerum fyrir
annað fólk, að hlusta á það. Menn
hafa sagt við mig: ,,Þú hjálpaðir mér
virkilega í það og það skiptið," þegar
ég gat ekki munað að ég hefði nokkuð
ráð gefið. Og þegar ég hugsaði mig
um, þá mundi ég, að það var rétt, ég
hafði aðeins hlustað á þá. Það eykur
sjálfsvirðingu þess, sem hlustað er á,
og hún er mikilvæg tilfinning. Það er
hryggilegt, að nú á tímum hlusta menn
ekki hver á annan, ekki einu sinni þeir,
sem elska hver aðra, og mundu jafnvel
leggja lífið í sölurnr hver fyrir aðra.
Foreldrar hlusta ekki á börn sín, börn-
in hlusta ekki á foreldrana, eiginmenn
hlusta ekki á konur sínar og eignikon-
ur á menn sína. Og það er einmitt ein
af ástæðunum fyrir heimilisupplausn
og hnignun fjölskyldulífsins.
Hið annað ,,lögmál“, sem okkur ber
að hafa í huga, er við reynum að bæta
sálgæzlu okkar, er falið í svörum við
þremur spurningum, sem við verðum
að svara, þegar við yfirvegum orð
okkar við þá, sem við erum að reyna
að leiða. Spurningarnar eru þessar:
Eru þau nærgætin? Eru þau sönn? Eru
þau nauðsynleg? Það er oft, sem við
særum fólk með ónærgætnum orðum,
söguþurði, lausmælgi, ósannindum og
jafnvel kímnileysi og hroka. Þegar við
særum fólk þá aukum við á þann
vanda, sem við stöndum andspænis,
sundrungu heimsins. Sem sálusorgar-
ar verðum við að vera nærgætnir,
sannir, umhyggjusamir og þagmælskir
um hagi og málefni annarra, annars
kona menn ekki með vandamál sín og
áföll til okkar. Ég spurði eitt sinn
mann úr prestakalli mínu, hvers vegna
hann kæmi ekki til kirkju með fjöl'
skyldu sinni. Hann sagði mér, að hann
hefði eitt sinn leitað til forvera míns
með vandamál sín. Næsta dag heyrð1
hann annað fólk tala um þau. Trúnað-
urinn milli sálusorgara og sóknarbarns
hafði verið rofinn á kærulausan hátt-
Þriðja lögmálið, sem við þurfum að
hafa í huga, er það, að við rnegum
ekki vera of vissir um að við höfum
alltaf á réttu að standa. Páll postuli
minnir okkur á í 12. kapítula Róm'
verjabréfsins: ,,að hugsa ekki hærrs
en hugsa ber, heldur reyna að hugsa
skynsamlega og halda sér hver og
einn við þann mæli trúar, sem
Guð
hefur úthlutað honum.“ Vandinn er sa>
að of margt af því, sem við vitum oQ
höfum heyrt, er ekki satt. Hve 0
höfum við ekki haft á röngu að standa’
þegar við héldum að við vissum ai
um málið. Við viljum vissulega að f°
treysti okkur sem sálusorgurum
Þess
vegna verðum við að vekja traust ÞesS’
en það gerum við ekki með Því a
láta sem við höfum svör við ö|lLJ (
vandamálum, slíkt vekur ekki trau
heldur tortryggni. Við verðum e'nn|.|
að vita hvenær skuli vísa fólk' g
þeirra, sem hafa meiri reynslu en
í að veita þá hjálp, sem nauðsyn kre
að
hafa í huga, er það, að við ver®u^
sjálfir að geta horfzt í augu vi ^
þægilegar staðreyndir og Na P *
ur.
Fjórða lögmálið, sem við þurfum
þeim, sem til okkar leita, að gera
einnig. Plato vissi þetta, þegar
hana
76