Kirkjuritið - 01.09.1978, Qupperneq 28

eru farnar. Ég get náð í hökulinn.
Hann hefur kastazt þarna að einum
glugganum. Og hann ferég með inn í
bæ.
Þegar blíðviðrið kom svo næsta
dag, fór ég inn í kirkjuna. Þar var ekk-
ert að gera. Þar var allt í snjó og gler-
brotum og ekkert hægt að hreyfa, því
að allt var gaddað. En ég fékk mér
stiga og reisti við altaristöfluna,
negldi hanavið vegginn. Hún varþarí
vinkiljárni, en þegar hún kastaðist
fram, hafði hún einnig beyglað kal-
eikinn. Ég negldi svo fyrir gluggana
með fjölum, en hafði tjörupappa utan
yfir. Kirkjan varð þess vegna dimm.
Næsta dag fórum við svo margir
gangandi inn á Blönduós. Við hitt-
umst á hæð fyrir neðan Refsborgina.
Við fórum að segja frá veðrinu, og ég
sagði þeim, hvernig kirkjan hefði far-
ið. Ég hef kannski fært það í búning-
inn. Það hefur kannski verið þetta
andvaraleysi, sem stundum bregður
fyrir hjá mér. Nokkuð er, að bóndi,
sem er nú á tíræðisaldri, segir eitt-
hvað á þá leið: „Þú ættir ekki að tala
svona sem prestur um blessað guðs-
húsið, hæðast að, hvað það er illa
farið.“ En ég segi: ,,Þú skalt bara
koma í messu til mín á jóladaginn. Þá
skaltu fá góða ræðu. Það skal verða
messa.“ - „ Það verður ekkert
messa,“ sögðu karlarnir, en ég svar-
aði: „Það verður víst messa."
Ég skal játa, að ég hafði nú vantrú á
þessu.
Við vorum sextán saman á leiðinni
inn á Blönduós. Þar kaupi ég svo
aladdinlampa til að fá Ijós í kirkjuna.
En heim fengum við svo bíl.
Svo kemur þýða næsta dag. Um
186
nóttina er allt þiðnað, og þá get ég
mokað snjónum út og glerbrotunum-
Síðan er farið að þurrka kirkjuna upp.
og þá get ég farið að undirbúa mess-
una.
Ég set borðdúk, hvítan, á altarið,
því að altarisdúkurinn hafði skemmzt.
Og svo má heita, að allt sé komið í
gott lag, og á jóladag er komið yndis-
legt veður. Þá ætla ég að kveikja á
aladdinlampanum, en þá vantar það,
sem til þess þurfti á lampann. Það
hafði gleymzt í verzluninni. En þótt
þarna væri skuggsýnt, þá var þetta
yndisleg messa. Um fjörutíu manns
komu til messu. Þetta varð einhver
bezta jólamessa, sem ég man eftir.
Innileikinn og tilfinningin fyrir guðs-
húsi og samhugurinn voru þannig, að
það gekk mér til hjarta.
Og þá voru allir á því, að reynt yrði
að gera við þetta blessað guðshús.
Gísli, Eiríkur, Helgi —
- Þú varst að spyrja um vini mína-
Páll Kolka var ákaflega trúaður og
gáfaðurmaðurog mikill læknir. Sum-
um virtist hann svona dálítið bokka-
legur eða drambsamlegur í fram-
göngu og tali, en hann var allra
manna Ijúfastur, þegar setið var hjá
honum, var afar mikill fræðari og
mjög lesinn maður og allt gáfað, sem
kom frá honum, hvort sem var í Ijóð-
um eða óbundnu máli.
Nú, þú varst að nefna skólabraeður
mína. Ég var mest með Gísla Ólafs-
syni, sem nú er ritstjóri Úrvals, syn'
Ólafs Gíslasonar, framkvæmda-