Kirkjuritið - 01.09.1978, Síða 52

blaðamanna, sem ráða almennri um
ræðu í fjölmiðlum, er nákvæmlega
hin sama. En bæði stjónmálamenn
og fréttamenn mega gjarna vita og
íhuga, að til er á íslandi fólk, sem
setur annað ofar stjórnmálum og
efnahag. Þeir mega gjarna vita og í-
huga, að ófáir prestar og þó nokkrir
aðrir kirkjumenn urðu að ráðgast all
mjög við samvizku sína um, hvernig
verja skyldi atkvæðinu við síðustu
kosningar.
Frjálslyndi —
eða fávizkunnar ástand
Þær fregnir bárust frá Kennara-
háskóla íslands í vor, sem leið, að
rösklega fimmtíu nemendur af lið-
lega sextíu, sem þar áttu að þreyta
lokapróf í kristnum fræðum, hefðu
skilað auðu. Hinir skiluðu, en að vísu
aðeins fjórir athugasemdalaust.
Margir munu hafa spurt, hvað þar
væri á seyði. Aðrir þykjast ekki þurfa
að spyrja, heldur yppta öxlum og
segja: „Þess var mér þaðan von.“ En
þá fyrst verður saga þessi skringileg
og þó næsta óskemmtileg, erfarið er
að inna eftir skýring þessa tiltækis.
Því ersem sé þannig háttað, að því, er
sæmilega góðir heimildarmenn
herma, að það var ekkert trúleysi,
sem olli. Miklu fremureru nemendur
þeir, sem hlut eiga að máli, trúaðir á
sína guði, svo trúaðir að þeir geta
ekki fellt sig við það, sem talið hefur
verið kristinn dómur fram að þessu.
Þeir vilja halda sínum trúarbrögðum
og þá vísast einnig kenna þau.
Línur þessar eru ekki ritaðar til
þess að spotta það unga fólk í Kenn-
210
araháskólanum né gera það að skot-
spæni. Ekki er sökin öll þess, því að
hvert ætti svo sem barninu að
bregða? Það er vorkunnarmál, þótt
unglingar ruglist í ríminu, þegar
blaðakóngar og fullharðnaðir póli-
tíkusar verða gersamlega ráðvilltir og
gjaldþrota í myrkviði fjölhyggjunnar,
fjöllyndisins og vinsældasnapanna.
Ur þeim skógi eiga fáir afturkvaemt,
en flestir koma í þann stað, þar sem
allt veltur á að hafa gómsætasta og
helzt ódýrasta sætabrauðið að bjóða
og þá einnig kristindómsvínarbrauð,
sem hver og einn geti kosið sér með
sínum glasúr eða möndlusykri eftir
vild. Og skyldu ekki einhverjir fleiri
vera sekir en blaðamenn og stjórn-
málamenn? Er ekki pískrað um það,
jafnvel hlegið að því upphátt sums
staðar, að prestar keppist um ferm-
ingarbörnin með undirboðum, ekki i
krónum, heldur í fræðslunni? Heyrist
ekki, að börnin viti fullvel, hvert sé
bezt að fara, hvar sé minnst að læra
og auðveldast að vera?
Á síðustu prestastefnu talaði bis-
kup nokkur alvöruorð um kristna
fræðslu í eyru presta. Þau voru án efa
í tíma töluð. Það, sem til var sáð, verð-
ur upp skorið. Og vér prestar erum
kallaðir sáðmenn. Ekki þarf blöðum
um að fletta, að vér berum þyngsta
ábyrgð, ef eitthvað hefur farið
úrskeiðis í kristinni fræðslu.
Hvað erum vér annars að skera
upp? ,
Það meðal annars, sem til var sáð i
nafni „frjálslyndrar" guðfræði um
aldamót og fram eftir þessari öld, án
efa oft í góðri trú og af einlægni, en
stundum af fáfræði jafnframt