Kirkjuritið - 01.09.1978, Qupperneq 54

um með ýmsu móti. Þar er t. d. auð-
velt að grafa undan ríkjandi siðferðis-
mati, kollvarpa hugmyndum um rétt
og rangt, gera það að ólögum, sem er
lög, gera fordómalaust fólk að kyn-
þáttahöturum, t. d. Gyðingahöturum,
breyta heilum þjóðum í nasista eða
eitthvað viðlíka. Og þar er unnt að
halda heilum þjóðum í þeirri trú, að
hið eina, sem skipti máli að vita og
kunna, varði allt stjórnmál, félagsmál
eða efnahag. Þar er unnt að gera trú-
arbrögð og guðsdýrkun að feimnis-
máli, jafnvel sjúkdómi eða glæp.
Skal slíta sundur lögin og friðinn?
Átrúnaður er ekki minna verður þátt-
ur í mannlegu lífi en efnahagur eða
annað það, sem hérá landi erað jafn-
aði barizt um í pólitískum kosning-
um. Hins vegar hefur ríkisskólum hér
á landi sem víðar verið misbeitt um
langt skeið, til þess að gera kristin
fræði tortryggileg, jafnvel brosleg,
auðvirðileg og úrelt. Smáir, en mjög
einbeittir hópar pólitískra hugsjóna-
manna og ofstækismanna, sem telja
kristna trú einn helzta þröskuld í vegi
sínum, hafa neytt færis og m. a. fylgt
fast í sporaldamótaguðfræðinganna,
þeirra nytsömu sakleysingja, og hert
dyggilega á efagirninni og tortryggn-
inni, sem þeir höfðu vakið.
Engu að síður, er mestur hluti
þeirrar þjóðar, sem stendur að hinu
íslenzka ríki, enn talinn kristinn og
hefur með sér trúfélag, er nefnist ís-
lenzk þjóðkirkja. Þar er engin nauð-
ung að baki, né heldur neinir ytri
hagsmunir í húfi, heldurer hér um að
ræða gamlan arf, sem fáir hafa viljað
frá sér kasta fram að þessu. Það er
212
sem sé sama fólkið, sama þjóð að
mestu, sem stendur að þessum tveim
félögum, íslenzku ríki og íslenzkri
þjóðkirkju. Er þá ekki Ijóst, að þessi
tvö félög eru hvort öðru býsna skyld.
Að miklu leyti er saga þeirra hin
sama, og þrennt er það, sem veldur
því, að vér erum íslendingar: sagan,
tungan og trúin. Afneitum vér ein-
hverju af þessu, brestur í megin-
stoðum hvors tveggja, kirkju og ríkis.
Kirkjan getur ekki afneitað ríkinu, því
að þá væri hún að afneita þegnum
sínum. Og ríkið getur ekki afneitað
kirkjunni af sömu ástæðu. Feður ís-
lenzks ríkis, - og raunareinnig feður
íslenzkrar kirkju, - komust forðum
að þeirri niðurstöðu, að bezt væri, að
þjóðin hefði einn átrúnað, því að ella
yrðu lögin í sundur slitin og síðan
friðurinn, - þjóðareiningin. Er ekki
komið að oss, sem nú erum á dögum,
að gera upp hug vorn í sama efni? Er
ekki komið að umboðsmönnum ís-
lenzka ríkisins, íslenzkra þjóðkirkju-
þegna, í skólum landsins að gera upp
hug sinn til kristinna fræða, gera sér
grein þess, hverjum þeir skuli þjóna
og með hverjum hætti?
Ella kynni sá dagur að koma fyrr en
varir að slíta þyrfti sundur ríkið og
kirkjuna, kirkjuna og skólann, síðan
lögin og þar með friðinn?
Hjátrúin og kristinn
dómur íslendinga
Einhver kynni nú að segja, að ekki
væri allur kristinn dómur eins, né
heldur allir kristnir menn einhuga.
Satterþað um of. Hérvaráðurvikið
að því, að flest þætti nú sæmandi að