Kirkjuritið - 01.09.1978, Qupperneq 64

fljótlega í félagsskapinn. Hvergi í þeim
heimildum sem notaðar hafa verið
við þessa samantekt kemur í Ijós hve
margir stofnfélagar voru, en félags-
menn virðast hafa farið hátt í hundrað
þegar flestir voru (H. N.: Kirken og
den psykiske forskning). Hér mundi
þurfa til gögn frá Sálarrannsóknafélag-
inu, sem því miður virðast vera glötuð.
Þeir menn, sem mest eru áberandi í
Tilraunafélaginu fyrstu árin eru Einar
Hjörleifsson og Björn Jónsson. Er
það að vonum, þar sem þeir ritstýra
hvor sínu blaðinu, Fjallkonunni og
ísafold, sem þá var víðlesnasta blað
landsins. Hafði Björn snemma tekið
þátt í tilraununum, í fyrstu með hálf-
gerðum óhug minnugur kenninga
Swedenborgs, en lét fljótlega sann-
færast um að hér væri um stórkost-
lega hluti að ræða. Leit hann ætíð á
málefnið sem ofsóttan sannleik og
varði það dyggilega eftir því sem tími
og kraftar leyfðu.
Fundir voru yfirleitt haldnirtvisvar í
viku, en stundum dag eftir dag, ef á-
stæða þótti til. Stóð fundartímabilið
frá miðjum september til júníloka (G.
H.: Remarkable Phenomena in lce-
land). Árin 1905-07 voru Tilrauna-
félagsfundirnir haldnir á þrem stöð-
um, fyrst heima hjá Einari Hjörleifs-
syni að Mjóstræti 2, þá að Laugavegi
18, og loks að Stýrimannastíg 6, og
var húsið af gárungum kallað Anda-
lúsía og félagið Draugafélagið. En
sumarið 1907 var farið að halda fund-
ina í Tilrauna-eða „Sambandshús-
inu" að Þingholtsstræti 3, en það hús
hafði Jón Guðmundsson snikkari
byggt fyrir félagið og leigði því síðan.
222
Var það lítið bakhús, einlyft. Hafði
Indriði vistarverur sínar í húsinu og
voru fundarsalir tveir, annar stór fyrir
almenning, og tók um 100 manns;
hinn smærri fyrir útvalda, svonefnd-
an„innri 'hring". Var hann kallaður
sýningarsalur, því þar skyldi gera til-
raunirmeð líkamninga. Þóttist fólkfá
betri sannanir í litla salnum og hvíldi
sú kvöð á þeim, sem voru í „innri
hringnum" að baða sig fyrir fundi-
Þannig áttu fyrirbærin að takast bet-
ur, og var stjónandinn hinum meginn
mjög næmur fyrir óþrifum. Átti hann
jafnvel til að benda á sökudólginn (Þ-
Þ.: Indriði miöill).
Rekja má í stutt máli þróun fyrir-
bæranna á fundum Indriða: í fyrstu
voru fyrirbrigðin ósjálfráð skrift og
dátal (trance). Síðan taka við fjar'
hreyfingar á hlutum (telekinesis) og
lyftingar, þá Ijósafyrirbrigði og lík'
amningar, og að lokum heyrðust
beinar raddir (direct voices) á hverj-
um fundi. Einnig skýrðu stjórnend-
urnir að handan frá því að miðillinn
væri auk alls annars gæddur miklurn
lækningahæfileikum. Veturinn 1906-07
voru Ijósafyrirbrigðin í hámarki, en
síðasta veturinn voru fyrirbærin svo
til eingöngu lyftingar og beinar radd-
ir. Yfirleitt sat einn fundarmanna hja
miðlinum og hélt um hendur hans ti
þess að fylgjast með honum °9
vernda hann. Mun vörðurinn oftas
hafa verið Haraldur Níelsson (H■ N-
formáli að Rem. Phen. in lceland)- ,
Einar Hjörleifsson segir frá því a° '
nóvember 1905 hafi nýr gestur a
handan tekið við stjórn miðilsins. Va^
það prófessor Konráð Gíslason, afa
bróðir hans. Áður en hann kom 1