Kirkjuritið - 01.09.1978, Side 67

^nessur. Óvönum manni finnst að
hann sé hálfur í kirkju og hálfur á
vitfirringastofnun.
Nú er hálfrökkur í salnum. Við sjá-
um þó glögglega miðilinn. Hann situr
9rafkyrr í stólnum og heldur höndun-
um á brjóstinu, með lófunum lögðum
saman, líkt og myndir sýna menn sem
biðjast fyrir. Eftir nokkra stund tekur
hann e. t. v. snögg viðbrögð, kippist
eins og ósjálfrátt til. Allt í einu fellur
höfuð hans og hendur niður, líkam-
lnn sýnist hálfmáttlaus, hann situr
halfboginn á stólnum með höfuðið
niðurlútt. Formaður gefur þeim
^nerki, sem leikur á hljóðfærið. Kertið
er slökkt og þegar lagið er leikið á
enda hættir söngurinn. Miðillinn er
Uu fallinn í einskonar dá og veit ekki
lengur af sér. Nú er dauðaþögn í saln-
Urn og niðamyrkur.
. Eftir örstutta stund dregur miðill-
lr,n andann nokkrum sinnum mjög
hjúpb einkum að sér, svo glögglega
heyrist um allan salinn. Það er eins
e9 hann súpi hveljur. Allt í einu segir
hann með allt öðrum málróm.
-Gott kvöld! Komið þið sæl og
blessuð!“
->Gott kvöld!“ —— ,,Sæl verið þið“
-Komið þiðsæl“,eðaeinhverslík
kyeðja heyrist þá með ýmsum mál-
r°mum úr ýmsum áttum á auða svið-
lriu þar sem enginn maður var! Flest-
ar faddirnar eru að heyra nálægt
m'ðli, sumar þó allfjarri, jafnvel úti í
salshorni, eða eins og uppi undir
ottinu. það er eins og auða svæðið
^i aNtíeinu fyllzt af fólki.
etta er auðvitað bannsett búktal,
ettur manni strax í hug.
°9 allarþessarraddirhagasérsem
menn væru. Hvertalar meðsínu nefi á
sinn hátt með sínum rómi og sínum
einkennilega hugsunarhætti, sem æ-
tíð heldursérsvo lengi sem mannsins
verður vart á fundinum. Raddirnar
segja allajafna til nafns, og nöfnin eru
ætíð nöfn daudra manna. Hafi maður
þekkt þá, verður ekki á móti því borið
að málrómur og hugsunarháttur er
oftast nær líkur því sem venja var í
lifanda lífi. Oftast er um íslendinga að
ræða, stundum um útlendinga.
Náttúrulega hefur miðillinn þekkt
þessa menn, eða heyrt frá þeim sagt
og stælir svo rödd þeirra og látbragð,
dettur manni í hug. Maður dettur í
stafi yfir þeirri flónsku að nokkrum
komi til hugar, að hér sé að tala um
annað en einföld loddarabrögð í
myrkrinu.
Alt í einu er hrópað eitthvað rétt við
eyrað'á manni með dimmri og mikilli
rödd. Á hreimnum heyrist að talað er í
gegnum eina pjáturtrektina. Þetta
kom svo skyndilega að maður hrekk-
ur við. Trektin stóð áður á borðinu.
Hún hafði bersýnilega færzt úr stað.
Hún var auðheyrt allhátt frá gólfi.
Einhver hlaut að halda á henni. Sjálf-
sagt svikahrappurinn, miðillinn.
Hananú! Þá er trektin komin á allt
annan stað, og þar hrópar sama fer-
lega röddin eitthvað gegnum hana.
Nú, hann er áferðinni, mannskratt-
inn, hugsar maður og telur það sjálf-
sagt að miðillinn leiki lausum hala
með trektina á auða svæðinu. Svo er
kallað á gæzlumann og spurt hvað sé
títt um miðilinn. Hann segir hann sitja
grafkyrran á stólnum, að hann hafi
aldrei sleppt á honum höndunum.
Þetta er þá einhver sem situr á
225