Kirkjuritið - 01.09.1978, Qupperneq 69

þessum gauragangi. Eigi að síður er
hálferfitt að skilja þetta allt. Þessi
rnannræfill hlýtur að vera meira en
l'tið fimur og fljótur til þess að geta
komið öllu þessu af stað, án þess að
hokkur verði hans var, heyri fótatak
hans eða annað þvílíkt. Okkur detta
ýrnis ráð í hug til þess að létta þetta
s|arf, prik, taugar o. s. frv. Engu að
síður finnum við að verulega ákjós-
anleg eru þau ekki. Maðurinn hlýtur
að vera meira en lítið leikinn í
hrekkjabrögðum.
Þá eru raddirnar sem tala. Það er
enginn eða lítill munur á sumum
Þsirra og lifandi mönnum. Þær svara
fullum hálsi ef á þær er yrt, eru oft
9amansamar og stundum fyndnar,
stundum alvarlegar, allt eftir því sem
nver er að tala. Það getur verið að við
ei9um við gárunga sem leikur á alls
0cfdi, eða dáinn prestur taki til máls
°9 flytji hjartnæma, guðrækilega
þ©n. Þáerþaðalltítt að raddirmanna
sem í fyrsta sinn eru lítt skiljanlegar
Srnáskýrist eftir því sem lengra líður.
Náttúrlega eru þessir ,,dauðu“
menn spurðir um alla heima og
geima. Það er fremur lítið á svörum
Þeirra að græða, og ekki er það sjald-
an að þeir fari meira eða minna rangt
með hluti sem viðstaddir vita um. Þeir
J^una sjaldnast Ijóslega um ævi sína
nér og ekki kunna menn, sem tala á
nndunum, erlend tungumál þó að
þeif hafi kunnað þau í lifanda lífi.
Þvörin eru næsta misjöfn en flest
^jög ólík því sem flestir mundu ætla
svör dáinna merkismanna.
^að er heldur ekki við öðru að bú-
ast ef þetta er allt búktal og brellúr hjá
n^'ðlinum og hjálparmanni hans.
Vér hurfum frá því að lýsa hvernig
gekk á fundinum. Þegar þessi ókyrrð,
samtöl, hreyfingar ýmsra hluta o. s.
frv. hafa staðið í tvo til þrjá tíma, svo
að hvað hefur rekið annað, biður
rödd stjórnandans að leikið sé lag
meðan miðillinn sé vakinn. Meðan á
því stendur er svo að sjá sem hann
sofi náttúrulegum svefni.
Eftir skamma stund er hrópað
snögglega með röddu stjórnandans,
rétt hjá eyra miðilsins:
„Vaknaðu!"
Miðillinn æjar og stynur í svefnin-
um, biður um að lofa sér að sofa.
Sofnar aftur lítinn dúr. Aftur er hróp-
að:
„Vaknaðu!"
Miðillinn hrekkur við, kveinar og
sofnar á ný. Rétt á eftir er hrópáð á ný
og miðillinn stekkur í ofboði fram á
gólf. Hann er hálfringlaður og spyr
hvort félagsmenn séu viðstaddir.
Þegar Ijósið er kveikt hrekkur hann
við og snýr sér undan birtunni, sýnist
ekki fyllilega vaknaður, samt staulast
hann út úrsalnum og slangrarstund-
um eins og hann gæti tæplega á fót-
unum staðið.-
Fundarmenn streyma nú út úrsaln-
um og tala um ýmislegt sem borið
hafði við um kvöldið.
Það er hressandi að koma út í
ferskt loft og undir heiðan himin eftir
alla þessa setu í svartaskóla. Og dýr-
mætt er það að hér gengur allt með
eðlilegum hætti. Hér koma engar ó-
skiljanlegar raddir úr öllum áttum,
hér eru engar ósýnilegar hendur að
lemja húsveggina og dauðir hlutir
láta ekki eins og þeir séu vitlausir.
Þá höfum við lifað það að koma á
227